Няма смачнейшай вадзiцы, як з роднай крынiцы.
Свою литературную деятельность Барщевский начал с написания поэтических текстов. Окончив Полоцкий коллегиум, он обучал детей на дому, много путешествовал по Беларуси и знакомился с местным фольклором. Некоторое время жил в Санкт-Петербурге, где занимался преподавательской деятельностью. Именно тогда он познакомился с Тарасом Шевченко и Адамом Мицкевичем. Вместе с друзьями – выходцами из Беларуси – издавал журнал «Незабудка». В период с 1844 по 1846 год опубликовал повесть «Шляхтич Завальня, или Беларусь в фантастических повествованиях». Краткое содержание «Белой Сороки» (одной из её глав) будет представлено ниже. Переехав в город Чуднов, Ян Барщевский продолжил писать стихотворения, но умер, заразившись туберкулёзом.
Жэня,Алеша,и Янка вярталися з грыбоу.Сення яны натрапили на грыбную мясцину,набрали поуныя кошыки баравикоу.Настрой ва усих быу цудоуны.Хлопчыки весела перагавопвалися,хвалилися сваим лепшыми знаходками.Неузабаве стары бор скончыуся.Хутка павинна была паказацца их веска.Сябры прыбавили кроку.Назоуники Жэня,Алеша и Янка . Аднакараневыя словы грыбоу,грыбную----корень-грыб;Назоуники змяняюца гэта Хлопчыки,и Сябры.
Хоць вадзяной мае асобны вобраз, прадстаўлення пра яго часта зліваліся з русалкамі і чортам [3] [4] [5] [6].
Вадзянога прадстаўлялі ў выглядзе голага спатнелы старога, лупатыя, з рыбіным хвастом. Ён аблытаны цінай або апрануты ў чырвоную кашулю, мае вялікую акладзістую бараду і зялёныя вусы. Мае звярыныя або рыбіны рысы - рыбін або каровін хвост, гусіныя лапы з перапонкамі або каровіны капыты, скура, як у мянтуз, рог на галаве. Мог абярнуцца буйной рыбай, зверам, птушкай, сомам, шчупаком, карпам, вялікі чорнай рыбай або рыбай з крыламі, гусаком, качкай, пеўнем, бервяном, тапельцам, дзіцем ці канём [7].
Лічыцца, што вадзяная жыве ў вірах, вірах, у палонках, на закінутых вадзяных млынах [8], пад млынамі ці шлюзамі, на дне ракі, дзе ў яго ёсць свой палац.
Украінцы распавядаюць вось што. Вадзяной не ўсё час жыве ў вадзе, так як яго ганяе Бог: да Вадохрышчы вадзяной сядзіць у вадзе, а потым пераходзіць у лазу, з-за чаго завецца «Лазавіком», потым ён пераходзіць на сушу, у прыбярэжную траву і толькі пасля Спаса зноў трапляе ў ваду .
Беларусы вераць, што напярэдадні Вадохрышчы вадзяной прыходзіць да сялян і просіць у іх сані, каб вывезці сваіх дзяцей з вады перад яе асвячэннем. І вось перад хрышчэнне сані і калёсы пераварочвалі дагары нагамі, каб вадзяной не мог імі скарыстацца. У рускіх лічылася, што ўзімку вадзяной спіць на дне ракі, прачынаецца 1 красавіка галодным і злым і таму вядзе сябе вельмі бурна - ламае лёд і мучыць рыбу.
Каханне.. Якое гэта добрае пачуцце!.. Як шмат выказана у гэтым слове! Таксама и Багданович писау у санеце, вызвышау гэтае пачуцце! Але пачатак твора здзиуляе. Гэта аписанне тых мясцин, у яких недзе жыу! Як жа гэта усе узвышаецца. Але, гэтыя месцы дауно забытыя.. <span>Усё ў пылу.. Мабыць, аутар и забыу тыя пачуцци, аднак жа мы даведалися аб имени! ВЕРАНИКА!! На гэтай липе.. Тэтае выразанае имя на дрэве, як и на сэрцы аутара! Кали ты усе гэта бачыу. И яму тады здавалася, што гэта назауседы, каб гэта дрэва расло, якое парауноуваецца з любоую. Аутар паказвае свае пачуцци да сваей каханай праз прыроду, гэта не выпадкова... Як жа цудоуна адчуваць гэта! </span>