Делают все, что возможно
Сперва сделай то, что нужно, а потом развлекайся!
Почему мы должны быть в ответе за тех кого приручили?
Во-первых мы сами сделали этот выбор , мы приручили и мы должны отвечать за него в любых ситуациях.
Во-вторых если мы не будем отвечать за свои поступки в конечном итоге на никто ничего доверять не будет.
В-третьих если мы не будем нести ответственность , то тот кого мы приручили не сможет постоять за себя,ведь ему нужна защита в этом мире.
Итак,каждый человек ставший на путь приручения кого-то , должен защищать его и идти с ним до конца.
У апавяданні В. Карамазава «Дзяльба кабанчыка» расказваецца пра звычайны для вясковага жыцця эпізод — дзеці прыехалі ў вёску да маці «на свежыну». Але пісьменнік звяртае нашу ўвагу на паводзіны дзяцей, іх адносіны да маці.
Маці вырасціла, выпеставала трох дзяцей: Веру, Ніну і Сцяпана. Мы даведаліся, што ўсе яны добра ўладкаваліся, жывуць у горадзе, не адчуваюць сябе беднымі, а дапамагае маці толькі адзін Сцяпан. Вера і Ніна нават не адчуваюць сваёй віны за тое, што даўно не былі на магіле бацькі, забыліся туды дарогу. Не заўважаюць, што іх маці стала зусім старэнькай, а даглядае такую вялікую гаспадарку. I даглядае не для сябе, а для таго, каб дзеці, прыехаўшы, маглі чаго ўзяць. Пісьменнік не апісвае знешнасці сясцёр, а ўсю ўвагу надае адзенню малодшай сястры Ніны — белы плашчык, чырвоны берэцік, лакавыя чаравічкі. Яна прыехала не дамоў, а ў госці. Ці можна ў белым плашчыку і лакавых чаравічках дапамагчы маці па гаспадарцы? Канешне, не. Ды яна і не збіралася дапамагаць. Яе не ўразілі словы маці аб тым, што цяжка стала «цягнуць» гаспадарку — рукі ломіць і не хапае сіл. Але найбольш яскравы эпізод, які характарызуе ўсіх дзяцей — сцэна дзяльбы кабанчыка. «Смешна было глядзець, як маці бярэ з агульнай кучы кавалак, варочае яго з боку на бок, перакладае з рукі ў руку, гадаючы, каму пакласці, а сёстры і Коля ўважліва сочаць за матчынымі рукамі, маўчаць, ані слова — не да размоў...» Сясцёр і зяця турбуе толькі адно, каб толькі іх не абдзялілі. Адзін толькі Сцяпан заўважае, што маці недзе парэзала палец і ён, заматаны ў белую анучку, «падобны на белую каціную лапку». Аднаму Сцяпану няёмка, што маці ўсё мяса аддае ім, а сабе нічога не пакінула. Менш за ўсё маці думае пра сябе, а дарослыя дзеці нават не заўважаюць гэтага ў прагным жаданні атрымаць найлепшы кавалак.
<span> З усіх дзяцей мне падабаецца Сцяпан. Толькі ён зразумеў сваю памылку і вярнуўся да маці. Ён не прымае жорсткасці і абыякавасці іншых дзяцей. Яму сорамна перад бацькам, што не спраўдзіў яго надзеі і з'ехаў у горад. Сцяпан — адзіны чалавек, якога і можна назваць сапраўдным сынам, а астатнія дзеці ўжо «страцілі святое штосьці», «ачарсцвелі душою».</span>
Жила была девочка, которая не любила кушать бабушкину кашу.
"Не хочу, не буду" - твердила она изо дня в день, пока однажды не приключилось с ней несчастье:
Сидела она как-то раз перед столом и держала в руках миску с кашей. Качалась на стулу, качалась и упала на пол, да так, что каша ей га голову свалилась. Встала девочка, оттирает кашу от лица, а оттереть не может, Помотала головой и очутилась в лесу, где маленькие феи собирали росу с листьев.
Девочка подбежала к ним, чтобы они ей помогли, но феечки улетали и не хотели помогать такой непослушной особе. Она зарыдала и прокричала: "Прости бабушка, я буду есть твою кашу!". Долго она не плакала, потому что феи полили на девочку собранную росу и вся каша смылась с ее лица. Открыв глаза, девочка вернулась в то же самое место где и опрокинула кашу.