Попробовала сделать на листочек. Вот.
<span>Драма "Раскіданае гняздо" напісана Я. Купалам у 1913 г. на аснове фактаў з сям'і дзеда Ануфрыя, у якога князь Радзівіл адабраў зямлю і хату. Асэнсоўваючы сямейную трагедыю як агульнанародную, Я. Купала паказаў у творы цяжкі шлях беларускага сялянства ў пошуках страчанай бацькаўшчыны, зямлі і волі. Галоўны герой драмы — Сымон, старэйшы сын Зяблікаў. Гэта свабодалюбівы, непакорны, моцны духам чалавек. Ён здольны абараніць сваю чалавечую годнасць, заступіцца за іншых. "Свайго ў крыўду не папушчу, хоць бы там свет дагары нагамі перакуліўся", — гаворыць ён. Зоська і Незнаёмы параўноўваюць яго з вольнай птушкай, магутным арлом: "Птушкаю-арлом быць бы табе і лётаць па паднябессі, як лётае вецер гэты вольны!". Вобраз Сымона пададзены ў развіцці. Спачатку ён, як і яго бацька, спадзяецца на справядлівасць суда і законаў. Упэўнены ў сваёй праваце, ён, калі дваровыя людзі заворваюць пасевы, з сякераю ў руках бароніць сваю зямлю. Як чалавек рашучы, настойлівы і ўпарты, Сымон хоча дабіцца праўды ўласнымі сіламі. На бацькавай магіле ён дае клятву "жывым не сысці з гэтага месца, з гэтага разграбленага гнязда,... хай б'юць, рэжуць, катуюць". На прапанову маці скарыцца, пайсці да паніча на службу Сымон рашуча адказвае: "Пакарыцца?.. Гэта, мамачка, значыць: прадаць, утапіць сябе, цябе, нас усіх у няволю ім на векі вечныя — запрасіцца ў вечнае рабства, з якога выхаду ніколі не знойдзем ні мы, ні тыя, што пасля нас рабства ў спадчыну атрымаюць". Прымірыцца з панічом для Сымона— гэта здрадніцтва, адступніцтва. Становіцца зразумелым, чаму герой так строга асуджае Зосю, якая свядома пайшла на сувязь з панічом і аддала сябе на "загубу, на глум вечны". Шлях да актыўнай і дзейснай барацьбы Сымон адшукаў не адразу. Пераканаўшыся ў марнасці намаганняў сваімі сіламі дабіцца справядлівасці, Сымон пачынае задумвацца над сэнсам бацькавых слоў, што "трэба розумам ваяваць, а не тапаром". Пад уплывам перажытага (смерці бацькі, страты зямлі і хаты, ганьбы Зоські), а таксама агітацыі Незнаёмага погляды галоўнага героя драмы на шляхі вызвалення з няволі мяняюцца: "I я розумам буду ваяваць і другіх вучыць да гэтае вайны. Годзе крыўды, годзе няпраўды!" Разам з Незнаёмым ён ідзе "на вялікі сход! Па Бацькаўшчыну!" На гэтым сходзе, па словах Незнаёмага, будзе вырашацца пытанне аб тым, як выгнаць з роднай зямлі страшнага смока-упыра, як далей змагацца за поўнае вызваленне. Такім чынам, на прыкладзе Сымона Я. Купала паказаў працэс абуджэння нацыянальнай свядомасці беларускіх сялян, пошукі імі шляхоў да вызвалення. Адшукаць страчаную бацькаўшчыну, вырвацца з-пад прыгнёту і ўціску, здабыць зямлю і волю можна толькі шляхам барацьбы, змагання — такая асноўная думка твора.
</span>
Вести себя со старшими вежливо
здороваться
помогать
уступать место в автобусе
Ответ:В 1864 году Николай Алексеевич Некрасов написал стихотворение «Железная дорога» – одно из самых драматичных своих произведений. По масштабу событий, по своему духу это сравнительно небольшое стихотворение – настоящая поэма о народе.
Некрасов чутко слышит время. В начале 60-х годов XIX века крепостное право отменено, а свобода и счастье так и не наступили. В стихотворении изображен народ в двух ипостасях: великий труженик, по делам своим заслуживающий всеобщего уважения и восхищения, и терпеливый раб, достойный жалости.
Повествование открывается картиной природы, написанной ярко, сочно и зримо. Уже первое по-народному звучащее слово «ядреный» («воздух ядреный»), столь необычное для лирики природы, дает особое ощущение свежести и вкуса здорового воздуха и оказывается заявкой на демократизм для того, чтобы рассказать о тяжести и подвиге народного труда.
Объяснение:
Эпиграф: "Собака бывает кусачей только от жизни собачей".
Рассказ Л.Андреева "Кусака" - очень грустный рассказ об озлобленной, обозленной на весь мир собаке. Она стала такой не по какой-то другой причине, а по вине злых и равнодушных людей, встретившихся на её жизненном пути. А если ей и попадались добрые люди, то это были лишь краткие встречи, после которых человеческое зло становилось для Кусаки еще более очевидным.
Мои мысли при прочтении рассказа были разными. Хотелось бы самому себе ответить на разные сложные вопросы.
Почему не все понимают, что собаки (хочется написать - тоже люди) тоже имеют душу и чувства, что им бывает больно, что они страдают?
Почему счастливые люди добры, а несчастные - нет? А можно ли стать счастливым и удачливым, будучи злым? И действительно ли добрые люди эта Лёля и её мать? Наверное, нет, если они приручили животное, а потом бросили на произвол судьбы.
Каково это - быть брошенным и никому не нужным, как эта Кусака?
Может ли злобная собака снова стать доброй и ласковой, если встретится ей хороший хозяин?
Этот рассказ я сравнивал с платоновским "Юшкой". Там злые люди травили человека. Чем он им мешал? Каковы корни человеческой несправедливости?
Не на все эти вопросы найдется однозначный ответ. А раз так, значит, рассказ заставил читателя еще раз задуматься о весьма важных вещах.