У краю зялёных дуброў і шырокіх палёў па старажытнай зямлі славян - рускіх, беларусаў, украінцаў - шмат стагоддзяў падрад павольна і велічна цячэ паўнаводны Днепр. Той, хто хоць раз у жыцці змог пабываць на яго беразе , ужо ніколі не забудзецца гэтай казачнай прыгажосці. Высокія берагі ракі скрозь пакрыты зараснікамі дрэў і хмызняка. Разгалістыя вербы і таполі ў самай вады - ўпадабанае месца для шпацыраў у закаханых . Маладыя прыходзяць да ракі і падоўгу сядзяць у цені дрэў, саграваючыся ад абдымак і пацалункаў і дорачы рацэ ўсмешкі і гарачае святло сваіх вачэй. Кожны год у дні летняга сонцастаяння перад святам Івана Купалы Днепр імкнецца мацней насычыцца крышталёва чыстай ключавой вадой са сваіх падземных крыніц. Людзі ведаюць, што ў самыя доўгія дні года вада , агонь і зямля валодаюць велізарнай сілай. Тым часам сонца аддае зямлі шмат свайго цяпла і святла, а матухна-зямля, увабраўшы ў сябе гэту цудатворную сілу, дорыць яе раслінам. У дзень Івана Купалы ўсе лугавыя і лясныя травы становяцца гаючымі. Раніцай дзяўчыны ідуць у лясы і на лугі , каб сабраць іх і ўмыцца чыстай ранішняй расой. Калісьці тут, на высокім маляўнічым беразе Дняпра ў маленькай хатцы жыла-пажывала слаўная і вельмі прыгожая дзяўчына Вольга. У тую знамянальную раніцу на Івана Купалу як толькі першыя прамяні гарачага ліпеньскага сонца дакранулісь да верхавін прыбярэжных верб і таполяў , яна пайшла ў лес за гаючай травой. Выйдучы на палянку, Вольга сабрала ў далонькі маленькія бліскучыя расінкі і памылася імі. Дзяўчына ведала, што па народным павер'і, ранішняя купальская раса робіць твар свяжэй і прыгажэй. Як добра ў гэту раніцу было ў лесе! Вальгута даволі часта прыходзіла сюды і вывучыла ўсе лясныя расліны. У лесе было шмат розных кветак і травы, але самай любай кветкай для яе заўсёды заставалася толькі далікатная і пахкая начная фіялка. Неўзабаве кошык дзяўчыны напоўніўся гаючай травой , і яна пайшла дамоў. А каля хаты Вольгу ўжо чакаў Iванька. Гэты малады чалавек даўно заляцаўся да яе, ён кахаў дзяўчыну горача і пяшчотна, але ніяк не мог прызнацца ёй у гэтым. Як прыемна яму было ўбачыць сваю прыгажуню з поўным кошыкам пахкай лясной травы і кветак! Увечар, маладыя пайшлі да Дняпра, каб пакупацца. У берага ракі сабралася шмат дзяўчын і хлопцаў. Хтосьці купаўся, хтосьці пускаў па вадзе вянкі, хтосьці спяваў песні, хтосьці смяяўся, скачучы праз вогнішчы, запаленыя тутака на беразе. Столькі шуму, весялосці і радасці падарыла усім гэта свята ! Існуе павер'е , што вада і агонь у Купальскую ноч здымаюць з людзей усю нечысць, усе хваробы, даюць сілу . Вось і Вольга з Iванькой , выкупаўшыся ў Дняпроўскай вадзе , адразу ж адчулі прыліў бадзёрасці і сілы. - Вальгута! Давай сходзем ў лес. Можа быць, нам павязе, і мы знойдзем папараць кветку! - клікнуў Іван. - А што, можа і знойдзем! - пагадзілася дзяўчына. Узяўшыся за рукі, маладыя пайшлі па сцяжынцы да лесу, туды, за пагорак. Вядома, страшнавата было ісці ў цемру за паўгадзіну да поўначы. Але ў іх руках быў запалены факел, а з ім баяцца няма чаго. Калі што, агонь абароніць ад злых сіл, ад усякіх там ведзьмаў і лесуноў. Iванька хутка знайшоў куст папараці, і яны сталі чакаць. Роўна апоўначы неба асвяцілася выбліскам агню, а з папараці здаўся пунсовы агонь, падобны на кветку. Кветка хутка расла і паднімалася да неба. Але праз секунду агонь раптам растаў у ночы, быццам ніколі і не быў тут. -Які цуд! - здзівіліся маладыя. Ім было шкада, што агністая кветка так хутка знікла, але яны разумелі, што справа тут не абыйшлася без злых сіл. Бо кветка валодала магічнай сілай, і д'ябал не захацеў аддаваць яе ў рукі чалавеку. Але ўсё адно, зараз маладыя ведалі , якая яна , гэта чароўная папараць кветка . Iванька з Вольгай вырашылі нікому не распавядаць пра ўбачаную імі кветку, бо ўсё адно не павераць. А ў саміх яшчэ доўга перад вачамі стаяла выява чароўнай агністай кветкі, якая роўна апоўначы вырасла з сярэдзіны папараці. Бо ўсё гэта было такім незвычайным і загадкавым! Па дарозе дадому Вольга сказала: - Ведаеш, Iванька, не шкадуй, што мы не сарвалі папараць кветку. Падумай! Навошта нам патрэбна гэтая падманлівая кветка? Для мяне <span>
<span>А.С. Пушкин ценит Петра I за его умение принять верное решение В 1828 году А.С. Пушкин написал поэму «Полтава», в которой вместе с любовным, романтическим сюжетом вывел историческую сюжетную линию, связанную с социально-политическими проблемами России Петровского времени. В произведении появляются исторические деятели того времени: Петр I, Карл XII, Кочубей, Мазепа. Каждого из этих героев поэт характеризует как самостоятельную личность. А. С. Пушкина в первую очередь интересует поведение героев во время переломного для России Полтавского боя.</span>Сопоставляя двух главных участников Полтавского сражения Петра I и Карла XII, поэт особое внимание уделяет той роли, которую сыграли в битве два великих полководца. Облик русского царя перед решающим сражением прекрасен, он весь в движении, в ощущении предстоящего события, он – само действие:…Выходит Петр. Его глаза<span>Сияют. Лик его ужасен.</span>
Тема моего рассказа -сверстники.Сверстники - это кто? Люди, которые равны с нами по возрасту. Мое поколение называется Z. Туда входят и дети от 10-11 лет. Да,это мои сверстники. Чаще всего,такие дети мало времени уделяют книгам,даже прогулкам. Это очень плохо. Поколение Z — первое по-настоящему цифровое поколение. Современные дети с раннего возраста осваивают планшеты и смартфоны
. Но мы со сверстниками не всегда играем в компьютеры и телефоны. У нас есть и интересные занятия. Мы гуляем на улице,развиваемся. Мне интересно со своими одногодками ,а не со старшими ребятами. Старшие ребята..Они другие,другие интересы ,да и совсем ,другое поколение!А ведь это имеет большое значение!
Тургеньев написал рассказ «Муму», главным героем которого стал глухонемой Герасим. Он был хорошим, добрым человеком. Все умел и, несмотря на то, что природа обделила его голосом и слухом, любая работа спорилась у него в руках.Барыня взяла Герасима к себе дворником, забрав из родной деревни, где он жил. Благодаря его трудолюбию вокруг всегда была чистота и порядок. Окружающие уважали его и слегка побаивались за большую физическую силу. Но, несмотря на богатырскую мощь, Герасим был очень кротким и покладистым человеком. Он имел спокойный, уравновешенный характер.
Доброта Герасима проявилась и в его отношении к Татьяне (когда он дарил ей подарки и защищал от нападок), и в том, что он спас голодного, замерзшего щенка из болота. Он очень трепетно относился к своей собачке: прятал ее, выгуливал только ночью, чтобы никто о ней не узнал. Собака стала для Герасима единственным близким существом, что говорит об одиночестве героя.
На протяжении всего рассказа Герасим сохраняет в себе такие качества, как: доброта, умение любить, чувство собственного достоинства. Другая челядь старалась любыми способами угодить барыне даже ценой унижения. Герасим таким не был, он исполнял приказы хозяйки, но при этом не лебезил. Он до конца сохранил свои высокие нравственные качества. Ему пришлось исполнить последний, страшный приказ барыни, но после этого он ушел, выразив, таким образом, свой протест против такого отношения к людям.
Когда я читал рассказ, мне было очень жаль и Герасима, которому пришлось, выполняя чужую волю, убить свою питомицу, и Муму, которая, на мой взгляд, не заслужила такого конца. Глухонемой дворник мне нравился тем, что был честным, добрым и способным жертвовать собой. Но мне кажется, что собаку можно было спасти. Я бы не смог ее убить, а ушел бы от барыни вместе с ней.
