Аднойчы, пасля ўрокаў мы ўсім класам сабраліся паехаць у басейн. Прыйшлі ўсе. Роўна ў тры гадзіны дня мы выехалі са школы. У басейн нас адразу не пусцілі, нам трэба было пераапрануцца. Мы пераапрануліся і інструктар павёў нас у басейн. Мы ішлі па доўгім калідоры да басейна. Па дарозе мы ўбачылі спартзалу. Там займаліся каратэ. Мы прыйшлі ў басейн. Нам сказалі спускатся па чарзе. Кожнаму хацелася увайсці першым, але гэта ўдалося толькі мне. Як толькі я ўвайшоў у ваду, у мой бок паляцела куча пытанняў: - як вада: -пытали дзяучынки- ня глыбока ці- спрабавалі перакрычаць адзін аднаго хлопчыкі. А я адказваў - ВАДА проста дзівосна! Усім спадабалася як мы хадзілі ў басейн.
<span>Хан Бату ў казцы Ўладзіміра
Караткевіча «Лебядзіны скіт» — злы, мудры , ваяўнічы, жорсткі, сваянраўны,
бессардэчны, ганарлівы, карысны і, бясчэсны. Ён пapaўнoўвae нapoд рускай зямлі
ca cтaткaм, y якiм кoжны, як жывёлa, дyмae тoлькi пра тое, каб з’есці іншага,
пакуль не з’елі яго. Ён здзeклiвa выкaзвaeццa пpa пaлoнныx, якiя xyткa зaбyдyць
cвaю мoвy i cвaю зямлю. Гэта гаворыць пра яго як пра чалавека, упэўненага ў
сабе, ганарлівага і чэрствага — ён атрымлівае асалоду ад сапраўднага моманту,
адчувае сябе пераможцам і не думае пра будучыню.</span>
Пракрычала, затаiуся, прыдрамау, аблеплены, паклiкала, пагрэцца
Апошні дзень восені выдаўся сумным. Усё неба зацягнулі шэрыя тоўстыя хмары. З іх сыпаўся дробны самотны дождж. Дрэвы стаялі з голымі чорнымі галінкамі. Горад таксама быў шэры. Дзьмуў моцны вецер. Людзі спяшылі некуды з сур’ёзнымі тварамі. І раптам сярод гэтай шэрасці засвяціў сонечны праменьчіык. Вечер разагнаў хмары. З-за іх выглянула блакітнае неба. Сонца засвяціла мацней, і адразу стала прыемна. І людзі пачалі ў<span>сміхацца.</span>