<span> Ці многія з нас зараз звяртаюць увагу на бабуль і дзядуль? Шмат хто разважае так: «А чаго на іх азірацца? Яны ўжо пажылі сваё. Чаго ім яшчэ трэба?» А яны ж таксама людзі, і ім патрэбна чалавечая цеплыня. Тым болып, што яны могуць падзяліцца з намі сваімі ведамі. Старыя людзі жылі бліжэй да зямлі, і яны не забываюцца, як часам мы, аддзячыць ёй за цеплыню і шчодрасць.</span>
<span> Можа, калі-небудзь трэба прыслухацца і да старых і людзей? Магчыма, яны часта не разумеюць нас, сённяшніх, бо жылі ў зусім іншы час, калі маральныя каштоўнасці былі інакшыя. Але заўсёды яны дапамогуць трапнай заўвагай, падбадзёраць ласкавым словам.</span><span>Лёс старых людзей шмат у чым залежыць ад нас. Беражыце іх, людзі, прашу вас! Беражыце.</span>
<span>Расце на гэтым агародзе бульба, цвіце мак, уздымаюць галоўкі сланечнікі.
</span><span>Чарнела неба ад хмар, шумеў голым веццем узлесак.
</span><span>Птушкі змоўклі, і перасталі трашчаць у траве конікі.
</span>Сіняе неба <span>прыкметна пашарэла, і па ім паплылі аблачынкі, па-вясноваму вы</span><span>сокія і лёгкія
</span>
Я прыглядаўся да горада і з ней<span>кай радасцю адзначаў сабе, што ён не такі, які здаваўся мне, калі </span><span>я ўбачыў яго ўпершыню.
</span><span>Тое, што хвалявала вялікага, хвалюе і цябе.</span>
1)Туман быў такі густы, што не было відаць лесу.
2) Птушка настолькі прывыкла да дзяцей, што ела з іх рук.
3) Дождж пайшоў так нечакана, што дзеціне паспелі схаваць цацкі.
4) Пеця так спалохайся, што не зайважыў як ляжыць на зямлі.
5) Мы будзем працаваць, як для сябе.
6) Было да таго весела, што ніхто не заўважыў як скончыўся перапынак.
Кали маци прыйшла да сына, а ён выгнау яе, як апошную жабрачку. Маци было вельми крыудна за гэта, яна ж яго любила, расцила и берагла, а ён стау суддзёй и забыу пра маци, дау у руки ей нейкия паперки и выгнау, маци яго чакала и пайшла хворая да яго на калядки, а сын паступиу вельми дрэнна з ёй...( извини, что так плохо, на компе нету белорусско языка) <span />