У вершы "Беларуская песня" аўтар паказвае нам сваю любоў да свайго роднага краю.
У вершы, мы бачым, як аўтар апісвае прыроду роднага краю:
"Нават мёртвым я згадаю высокія зоркі,
Над ракою барвовай і цёмнай палёт скураная,
Белы ветразь на сініх азёрах, шырокіх і гордых,
І боры-акіяны, і неба - цвіценне льнов. ».
Аўтар параўноўвае свой родны край з квітнеючай грушай: "Ты - наш край. Ты - квітнеючая груша над дзедаўскім домам," і хоча нам даць зразумець, што на самой справе, наш край - гэта квітнеючы край. Ён расквітае і паказвае сваю вытанчаную прыгажосць, але толькі толькі ад чалавека залежыць, ці пабачыць гэты чалавек, такую прыгажосць! Калі б чалавек пачаў прыглядацца ў свой край, то ён бы пачаў заўважаць усю яго прыгажосць і вытанчанасць.
Уладзімір Караткевіч прымушае нас задумацца аб тым, каб мы па-іншаму пачалі ставіцца да свайго роднага краю, пачалі яго любіць і пачалі яго абараняць да апошняга ўздыху.
Прыгожыя поля летам. Усё становіцца яркім, маляўнічым. Вакол цябе цудоўныя дрэвы, упрыгожаны зялёнымі з малохитовым адценнем. Калі азірнуцца і псмотреть наверх, то можна заўважыць блакітнае неба з празрыстымі аблокамі, якія павольна ляцяць удалячынь. Але, вядома ўсё б не было такім яркім калі б не залацістае сонейка. Менавіта яно здраджвае жвавасць ўсяго.
Как-то так! ^^ Прости за ошибки, если я допустила...
прывитанне, витаем
Вот это однокоренные слова
ўскоснымі<span> называюцца ўсе склоны, акрамя назоўнага (родны, давальны, вінавальны, творным і месны).</span>
Мядзведзь-это на белорусском языке будет так.
