Ән – көңілдің ажары. Ән салатын киелі мекен – сахна. Әлемді тыныштықта - мейірімділік пен махаббат тербейді. Қазақтың ән өнері, тіл байлығымыздың кеңдігі секілді өзінше бір әрі мен нәрі бойына тараған қазақы иісі бар, ән әлемінде, өнерде алар белесімізді өрнектеп көрсетеді. Ал аудандық мәдениет үйінен сыналып, бағаланып шығатын, киелі сахнадан шыңдалатын өнерпаздардың өмірдің үлкен белестерінен алар орыны ерекше болмақ. Осындай жас өрендерді шыңдамақ ниетпен қараша айының 3-ші жұлдызында аудандық мәдени-сауық орталығының ұйымдастыруымен Қазақстан Республикасы Тәуелсіздігінің 20 жылдығы аясында аудандық XIV «Арқа үні» фестивалі өткізілді.Аудандық фестивальдің мақсаты мен міндеті- халық шығармашылығы мен жеке орындаушылардың шеберлігін дамыту, талантты орындаушыларды анықтау, жас дарындарды қанаттандыру еді. Фестиваль жас мөлшерінің ерекшеліктеріне байланысты үш кезеңге бөлінді. 3-5 жас аралығындағы кішкентай талапкерлер «Еркетай» байқауында бақ сынаса, ал 6-9 жас аралығындағылар «Күміс қоңырау» байқауы бойынша өнер көрсетті. «Әнші балапан» байқа- уында 10-13, 14-16 жас аралығындағы жас жеткіншектер бар өнерлерін ортаға салып, халықты тамаша әндерімен сусындатты.
Қол ол адамның қолы және білмеймін
Айнала аппак кар. кун суык. айбол, Нурлан, Дидар ойнап журип жаурап турган кустарды корди. олар биригип кустарга жемсауыт жасап жем шашты. Тойып жылынган кустар канаттарын кагып ойнап жур.
Толағай" - халық аңызы. Шығыс Қазақстан облысы Тарбағатай ауданындағы тау атауына байланысты аңызда бұрынғы өткен заманда, үлкен өзен бойында Саржан деген аңшы өмір сүргендігі, жылдар жылжып, күндер өткенде оның әйелі Айсұлу өмірге ұл әкелгендігі, қуанған әкешеше дүбірлетіп той өткізіп, балаға Толағай деген ат қойғандығы айтылады. Ертегі желісіндегідей сюжеттер бой көрсетіп, Толағай ай санап емес, күн санап өседі. Төрт жасында нағыз батырға айналып, жетіге келгенде белдесуге шақ адам табылмайды. Әкесімен бірге аңға шығып, атақты аңшыға айналады. Бірде олардың мекеніне жұт келеді. Жауын жаумай, қуаңшылық болады. Шөлден мал қырылып, адам өледі. Күннің ыстығынан киіз үй- ді паналап, анасымен әңгімелесіп, Толағай одан жаңбырлы жерді сұрайды. Анасы қиыр шетте өткен жастығын еске алып, ешқашанқұрғақшылықты білмейтін, шөбі шүйгін мекеннің бар екенін айтады, таулары аспан тіреген жер жаннаты Тарбағатай жайлы ұзақ әңгімелейді. Ол көп жүріп шыңдарын қар басқан асқар тауларды тауып алады, оған биік тоғайлы, құстары сайрап, төбесін бұлт жапқан бір ғана тау ұнайды. Ол осы тауды құшағына алып, қатты ырғайды да арқасына салып, кері еліне қарай қайтады. Ол шаршамай ұзақ жүреді. Халық жылжып келе жатқан үлкен тауды көреді. Оны көтеріп келе жатқан Толағай екенін біледі. Найзағай ойнап, күн күркіреп, жауын селде- теді. Халық "Толағай" деп ұрандап, қуанышпен қарсы алады. Қуарған шөп көтеріліп, жан-жануар мөңіреп- азынап шулайды. Шаршаған батыр тау астынан шыға алмай "Апа!" деген жалғыз ауыз сөзге ғана шамасы келеді де, мәңгіге тау астында қалады. Бақытты ана айғайлы жылауға басады, халық қайғы жамылып, тау да бұған шыдай алмай көзінен жас бұлақ болып ағады. Содан бері бұл тау "Толағай" деп аталады. Аңызды Шығыс Қазақстан мемлекеттік университеті қазақ әдебиеті кафедрасының фольклорлықэкспедициясы Тарбағатай өңірінен жазып алған. Қолжазба нұсқасы осы кафедраның арнайы қоры мен Әдебиет және өнер институтының қолжазба және мәтінтану бөлімінде сақтаулы.[1]