Билим китапта дегеннин ребусы,алтын жерде енди ойланып отырмын
Давным-давно жил некий старик по прозвищу Канбак. Не было у этого старика никого и ничего, кроме единственной дырявой юрты и старухи. Жил он охотой и рыболовством. Старик был настолько легок, что любой ветерок поднимал и уносил его. Потому-то и дали ему такое прозвище — Канбак.
Первым врагом у этого старика была лиса. Житья она в другие ему не давала. Случалось, выловит он в день всего рыбки, так одну из них обязательно унесет лиса да еще пригрозит на прощанье. Вот и задумал дед Канбак уйти от этого хитрого и злого преследователя в другие отдаленные места.
Свалил старик свою юрту, связал кереге, собрал остатки рыбьей требухи, взял бурдюк с айраном и отправился в путь-дорогу.
Идет старик день, другой. Усталость его одолела. Тогда он зарыл в одном месте кереге, в другом — свои пожитки, в третьем — бурдюк с айраном. И как только старик освободился от груза, стал таким легким, что ветер подхватил его и понес над землей. А когда ветру надоело таскаться со сгариком, он выбросил его где-то в ущелье огромных гор.
Очнулся дед Канбак и видит: упал он возле великана. А тот держит в руках две горы и ударяет одну о другую. Зарыл дед Канбак рыбью требуху и подошел к великану.
— Куда идешь, старичок? — спрашивает великан.
— Мир широк, в мире много дорог. Батыра не встречу, сам батыром стану! — схитрил дед Канбак.
— Ого! Ты, видать, чудак, — сказал великан и так громко захохотал, что горы кругом валиться начали. — Коль батыром хочешь стать, давай померяемся силою, — предложил великан. Сам взял огромный камень, подбросил его высоко вверх и тут же поймал легко, словно мяч. — Ну-ка, старичок, теперь твоя очередь играть… Хотя и здорово испугался дед Канбак, но виду не подал. И камень в два раза выше его, но подошел дед Канбак, ухватился за камень и стал беспокойно смотреть то на небо, то на землю, а камня не поднимает.
Так продолжалось довольно долго, и это надоело великану.
— Ты что ж, старичок, медлишь? Бросай, — нетерпеливо сказал он.
Дед Канбак только этого и ждал. Посмотрел он еще раз на небо, затем на землю и говорит
Менің сүйікті қалам- Талдықорған. Ол маған өте ұнайды. Себебі, мен осы қалада тұрамын және білім аламын. Талдықорған- әсем қала! Оның жері кең, әрі байтақ, сонымен қатар, бұл жерде көп ұлтты адамдардың мекені деп айтса болады. Өйткені, бұл жерде басқа ұлттың адамдары тұрады. Атап айтатын болсақ: орыс, татар, өзбек, қыр
ғыз, дүнған,ұйғыр, кәріс, қытай тағы да басқа ұлттың адамдары бар. Сонымен қатар, соңғы жылдары Президентізіміздің жолдауы бойынша біздің қаламыздың,еліміздің санын көбейтіп, байыта түсуде.
Талдықорғанда көптеген үйлер, балабақша, мектеп, жоғарғы оқу орындары, колледж, демалыс және сауда орталықтары, кітапхана,театр, кинотеатр, емхана, дәріхана, завод- фабрикалар және тағы бас
қада қаламызды көркейтетін әсем жерлер көп.
Соңғы жылдарда қаламыз адам танымастай гүлденіп келе жатқаны белгілі. Себебі, күннен- күнге әдемі ғимараттар салынып, көшелеріміз кеңейтіліп, Талдықорған қаласының атына сай көптеген әдемі ағаштар отырғызылып, жайнау үстінде. Сонымен қатар айта кететін жайт, соңғы жылдарда қаламызды байыта түсетіндей бірнеше мектептер-білім ордасы ашылда. Соның бірі менің сүйікті мектебім. Мен осы мектепте оқығаныма өте қуаныштымың және оны мақтан тұтамың.
Менің өзімнің сүйікті қалама тілейтінім және де болашақ өскелең ұрпаққа айтарым осы қаламызды атына сай етіп гүлденуі үшін бар күшімізді салайық дегім келеді. Яғни, біздің қаламызды таза ұстап, оқушыларды жақсы оқып, ата- анамызға көмектесіп жүрсек, ол одан әрі гүлдене түсетініне мен сенімдімін!
Бергісі келеді, ішкісі келеді, демалғысы келеді