1. Незнаёмец, папрасіўшы прабачэння, спытаў у нас: "Дзе знаходзіцца бліжэйшы банк?"
2. "Праходзьце ў хату", - запрасіў гаспадар.
<span>3. "Я не хачу ісці ў школу, - сказала Насця, - лепей застануся дома".</span>
Рэчка и рэйки ( речка и рельсы)
Глечык – малады баец, яшчэ зусім наіўны, нясмелы
хлопец. Апынуўшыся ў атрадзе абароны, ён саромеецца і адчувае сябе няемка,
вінавата.
Глечыка непакоіць унутраная рана, хоць ён нікому
пра яе не распавядае. Ён пакутуе ў адзіноце, слухае іншых, але сам пра сваё
гора не гаворыць. Ён пакрыўджаны на сваю маці, якая, на ягоную думку, здрадзіла
пакойнаму бацьку. Пасля таго, як яго забіла токам, яна сабралася ізноў выйсці
замуж і нават запрасіла мужчыну на свята. Але потым пачалася вайна, і маці зноў
засталася адна з маленькай дачкой. Глечык зразумеў, што ў час вайны яму
патрэбна ратаваць сям’ю, але колішняя крыўда ўсё ж не праходзіла.
Глечык у аповесці загінуў апошнім з групы. У
чаканні сваёй смерці ён раптам чуе крык журавоў у небе, які кранае яго за душу.
Малады хлопец успамінае лепшае, што было ў яго жыцці. Яму цяжка ўсвядоміць, што
ўсё скончылася, і болей яму не давядзецца ўбачыць ні маці, ні сястрычку.
Наўздагон за чарадой ляцеў падбіты, адсталы журавок з пранізлівым крыкам.
Глечык пабачыў у ім сябе – вобраз кінутай ўсімі, пакінутай на смерць маладой
істоты, якая прагне жыцця.
<span>Тым не менш, не гледзячы на журботу і боль,
Глечык мужна трымаецца да самага канца, паказаўшы сябе не толькі годным воінам,
але і моцным чалавекам. </span>
Я маляваць буду усих папарадку. Вось намалюю я маму спачатку.
Восень очень пригожая пара. Восенню можна збираць разнакаляровае лисце. Восенню можна на збираць целы кошык грыбоу