Юшка -главный герой произведения Андрея Платоновича Платонова "Юшка". Юшка -человек с добрым, гуманным сердцем и чистой душой. Он был ничем не примечательным, незаметным. Кто вспомнит такого, никому ненужного Юшку? А как оказалось для он послужил прекрасным примером на протяжении всей жизни. Юшка - нестарый мужчина, болевший туберкулёзом. Весь город знал этого человека, как бедного и молчаливого дяденьку, который не обращал внимания на частые издевательство и оскорбления. Он оставался добрым, чтобы с ним не случилось. Андрей Платонов хотел вложить в этого героя всю доброту человеческого сердца, показав всему миру, что даже те, кого мы считаем непохожими на нас, могут быть намного лучше, чем мы думаем. Ефим был слабым, но не переставал работать во всю свою силу, многие этому удивлялись.
Никто из детей не мог просто пройти мимо Юшки, не кинув в него камень, либо не обозвав. Даже взрослые люди считали, что Юшки не место в этом мире. Но никакая душа не могла превратить сердце Юшки в камень. В связи с болезнью все издевательства не проходили бесследно, а лишь всё больше давали о себе знать. Однажды Ефим попытался дать отпор прохожему, оскорблявшему его. Но этот человек толкнул Юшку на землю, и тот упал, больше не встав. Только после смерти люди узнали, что все деньги, полученные Юшкой на работе, шли на содержание осиротевшей девочки. Юшка считал, что человек, которому он помогал и любил будет благодарен ему. Всю жизнь он посвятил этой девочке. Юшка хотел, чтобы в ней не угасал огонь добра. Этот герой стал примером для всех людей, он был добрым и ценившим то, что у него есть несмотря на все невзгоды. Он показал, что есть ещё добро на земле и за него стоит бороться.
<span>ИВАН-ДУРАК — герой сказки П.П.Ершова «Конек-Горбунок» (1834). Как и полагается в русской сказке, тот, кого зовут И.-д., вовсе и не дурак, а ловкий крестьянский парень, сам себе на уме. Хоть и распевает, лежа на печи, «изо всей дурацкой мочи»,— «сам не прост», может и «черта оседлать». С помощью верного Конька-Горбунка он легко выполняет приказы глупого царя: «хитро поймал Жар-птицу», похитил Царь-Девицу, ездил за кольцом, «был и на небе послом», в котлах не сварился и «красавцем учинился». Не послушавшись Горбунка, схоронив перо Жар-птицы, которое и навлекло на его голову столько бед и приключений, удачливый И.-д., сам того не желая, «сделался царем». Веселый, разудалый простак всегда волшебно вознаграждается по справедливости силами добра. Образ И.-д. продолжает сложившуюся литературную традицию в изображении сказочного героя (Емеля, Балда и др.). Сюжет о Коньке-Горбунке и И.-д. был воплощен в нескольких балетах (разных композиторов и хореографов). Последний по времени — Р.К.Щедрина (1959), в балете которого роль И.-д. исполнял В.В.Васильев.</span>
Мінулае вучыць нас, як жыць сёння" - Ян Баршчэўскі (cачыненне)
<span>Літаратурную дзейнасць Ян Баршчэўскі пачаў у Полацкай калегіі паэмамі "Пояс Венеры" і "Псіхея", вытрыманымі ў стылі польскага класіцызму. Твораў, напісаных на беларускай мове, захавалася мала. Гэта дыдактычныя вершы "Дзеванька" і "Тарэліца", а таксама паэма "Рабункі мужыкоў" ("Размова хлопаў"), прысвечаная падзеям 1812 г. Гэтыя творы прадуманы з боку кампазіцыі, ім не адмовіш у лірызме і пэўнай сатырычнай скіраванасці. Так, у вершы "Дзеванька" аўтар папракае маладую асобу за беспадстаўныя прэтэнзіі на панскасць, а ў вершы "Гарэліца" - п'яніцу за празмерную прыхільнасць да "зялёнага змія". Пад уплывам пісьменнікаў-рамантыкаў Я. Баршчэўскі пачаў апрацоўваць беларускія паданні, легенды, казкі, песні, прыказкі і прымаўкі, у выніку чаго была напісана "кніга сэрцаў і характараў людскіх" "Шляхціц Завальня, або Беларусь у фантастычных апавяданнях". У гэтым чатырохтомным зборы апавяданняў, які параўноўваюць з цыклам "Тысяча і адна ноч", пісьменнік абгрунтаваў думку пра самабытнасць, веліч і духоўнае багацце беларускага народа. Скразным вобразам, які аб'ядноўвае твор у адзінае мастацкае цэлае, з'яўляецца шляхціц Завальня. Ён гасцінна сустракае ўсіх падарожных, шчодра частуе іх, уважліва слухае жыццёвыя гісторыі і казкі, 3 такіх гісторый мы даведваемся пра багатага Карпа, рыбака Родзьку, пана Сівоху, сляпога Францішка, паляўнічага Сямёна і іншых герояў, якія аказваюцца ў самых розных і неверагодных жыццёвых сітуацыях, трапляюць пад уплыў чорных сіл, змагаюцца, перамагаюць, выратоўваюцца, гінуць.. . ("Пра чарнакніжніка і змяю, што вылупілася з яйка, знесенага пеўнем", "Карона вужа", "Зухаватыя ўчынкі", "Вогненныя духі"). Фантастычныя апавяданні Я. Баршчэўскага, адметныя і непаўторныя, звязаны з "духам і паэзіяй народа". Яны насычаны афарызмамі, трапнымі выслоўямі і параўнаннямі: "Хто вучыцца, той павінен пра ўсё ведаць"; "Помстаю не супакоіш пакуты"; "Чалавек без рэлігіі на ўсё гатовы"; "Якая карысць спрачацца з людзьмі, якія маюць абмежаваныя веды і пачуцці?"; "Перасаджваць дубы - найвялікшае няшчасце". У іх сцвярджаюцца вечныя ісціны чалавечага быцця: міласэрнасць, дабрыня, вернасць, уседаравальнасць, любоў да бліжняга і роднай зямлі. Праз сістэму выяўленчых сродкаў і на аснове багатых фальклорных матэрыялаў Я. Баршчэўскаму ўдалося стварыць сімвалічны і непаўторны вобраз Плачкі-Беларусі і яе пакутніцкага лёсу. </span>