Белавежская пушча — адзін з
самых старажытных лясных масіваў Еўропы. Размешчаны ён на паўднёвым захадзе
Беларусі, уздоўж мяжы з Полынчай, на водападзеле басейнаў Заходняга Буга,
Нёмана, Прыпяці, за шэсцьдзясят кіламетраў ад Брэста. У межах Беларусі плошча
Белавежскай пушчы — амаль сто сорак пяць тысяч гектараў. Назву сваю пушча атрымала,
магчыма, ад абарончай вежы са сценамі белага колеру, пабудаванай у трынаццатым
стагоддзі. На працягу стагоддзяў пушча з’яўлялася месцам княжацкага і
каралеўскага палявання. 3 сярэдзіны сямнаццатага стагоддзя Белавежская пушча —
адзінае месца ў Еўропе, дзе вадзіліся зубры. Пасля Першай сусветнай вайны
зуброў у пушчы не засталося. 3 тысяча дзевяцьсот дваццаць дзявятага па тысяча
дзевяцьсот трыццаты год у Германіі і Швецыі было закуплена сем зуброў для
Белавежскай пушчы. У тысяча дзевяцьсот пяцьдзясят сёмым годзе —
запаведна-паляўнічай гаспадаркай. Цяпер у пушчы звыш ста васьмідзесяці зуброў.
<span>Калі апынешся ў белавежскім лесе,
здзіўляешся яго прыгажосці!</span>
Прыказкі і прымаукі у ідэі твора "Шчасце не у золаце"
1) На таргу долі не купіш .
2) У судзе праўды не знойдзеш, а на рынку долі не купіш.
3) Без шчасця не будзе багацця, а за грошы шчасця не купіш.
4) Дзецi - самае дарагое у жыццi чалавека.
Не знаю оислрмоуст оштшт лови осталось оемтегм
Пясчаны , пясчынка , додждж , мяккi , униз , пяшчотны , каменьчык , адхулiу , вясеннi , дзясяткi , струменьчык , сямнаццаць , лёгкi , наперад , веяць , убок , блiскучая , сцюдзёнай , сведчыу
(Н)а (т)(р)а(в)е, (й*)я(к) а(г)е(н)(ь)(ч)ы(к)i, (р)у(ж)а(в)е(й*)ю(ц)(ь) (в)у(г)е(л)(ь)(ч)ы(к)i.
