ЮРЫЙ СТРИГУНЮрий стрыгуна
Аповяд пра вайну
каментаваць Надрукаваць
У дзяцінстве хацелася плакаць, калі бачыў старога. Думалася, што ён хутка памрэ. Роднага дзеда я прасіў распавядаць пра вайну. Думаў, калі ён перажыў яе, то будзе жыць яшчэ доўга.
Дзед пра вайну расказваў неахвотна. Усе апавяданні заканчваліся расповедам, як баба сустракала яго. Разам з іншымі жанчынамі штодня хадзіла на станцыю і выглядала цягніка. Туды ішла вясёлая. Вярталася плачу. Часам брала ў паходы маёй маці - тады яшчэ 6-гадовую дзяўчынку.
- Дачушка, калі прыйдзе наш бацька?
Маці адказвала нязменна:
- Як будзе дождж.
Аднак ні дзеда, ні дажджу не было. А потым у верасні пусцілася цэлы лівень. Радня не наважылася ісці. Калі масціліся спаць, нехта пагрукаў у акно. У сваёй гімнасцёрцы дзед прамок да ніткі.
Старэй замест дзядоў я пачаў шкадаваць інтэрнацкіх дзяцей. Інтэрнат - у 300 метрах ад маёй школы. Коратка стрыжаныя ў нязменных вельветавых касцюмах і чаравіках на тры памеру вялікіх, гэтыя хлопцы былі навальніцай раёна. Маглі адабраць грошы ці набіць. Але, калі я ўяўляў, што яны растуць без маці - хацелася плакаць з жалю.
- У іх нават няма дзеда, які б распавёў пра вайну, - думаў.
Класічнага інтэрната ў Астатнія даўно няма. Зараз гэта аздараўленчая школа. У сераду там адкрываюць мемарыяльныя дошкі. Двое былых выпускнікоў загінулі ў Данбасе.
Сучасныя дзеці - у вышыванках. У ўрачысты момант дырэктар зрывае тканіна з таблiчак. Калі ўсе разыходзяцца, разглядаю. І, што злева, кідаецца ў вочы. Каротка стрыжаны, шустры хлопец - тыповы интернативець. Надпіс "Дзмітрый Дибривный". Загінуў у храшчавым на Луганщине.
Не ведаю, пра што перад смерцю больш шкадаваў Дзмітрый: па любові, якую дадалі бацькі, па нармальным адзеннем, на які не змагла дзяржава, або з дажджом, якога паслаў яму Бог?
А можа, ён бы выратаваўся, калі б чуў дзеду апавяданні пра вайну?
Сегодня выпал первый снег. Дети на улице радуются, взрослые улыбаясь идут куда-то. Все куда-то спешат, в городе все говорят о первом снеге. В этом году снег выпал рано, что довольно не обычно для нашего города.
Я живу в беларуси. в городе... Мне очень нравится моя страна. У нас очень много достопримечательностей. много культурных мест куда можно сходить отдохнуть. повеселиться. У нас очень много музеев. например в Минске есть музей Великой Отечественной войны и Национальная библиотека. в разных городах Беларуси есть засады например в городе Могилеве есть бой нический зоосад Где можно посмотреть на животных экзотических например таких как тигр верблюд или страус. также есть возле бунчикова зоосада площадь где стоят мини танки. для того чтобы можно было посидеть на них потрогать И пофотографироваться с ними. У нас очень добрые люди Они всегда помогут тебе если тебе нужна будет помощь и дадут совет.
Мульцик 80 гадоў перажыў тры вайны.два разы параніла і тры кантузіла.Ен за вайну пахараніў двух дзяцей ,пярун хату паліў жонка памерла а сын апошні гадоў як 5 ўжо не піша!
