Вячаслаў Адамчык. Урок арыфметыкі. Каротк<span>і змест. Мечык (герой аповяду) - </span>пяцікласнік, вучыцца ў вясковай школе, ідзе апошні год вайны. Ён закаханы ў настаўніцу арыфметыкі. У адрозненне ад усіх іншых настаўніц у школе, яна маладая, заўсёды прыгожа і прыбрана апранутая, ад яе пахне духамі, яна ласкавая. На фоне пасляваеннай разрухі, беднага вясковага жыцця, Чэслава Карлаўна здаецца яму цудам. Ён глядзіць на яе, і марыць пра тое, як з'едзе ў вялікі горад, дзе ўсе людзі прыгожыя, добра апранутыя і смачна ядуць, і вернецца адтуль таксама добра апранутым, можа нават і з залатым зубам як у дырэктара школы, і Чэслава Карлаўна пацісне яму руку, як паціскае дырэктару, і будзе загадкава смяяцца. Ён бачыць яе ў снах, млее ад паху яе духоў. У Чэславы Карлаўны ёсць сын, семікласнік. Аднойчы яна разам з вучнямі едзе ў лес на нарыхтоўку дроў. На нарыхтоўцы дроў з ім здараецца няшчасны выпадак, ён кідае снарад ў вогнішча. І Чэслава Карлаўна прападае на некалькі тыдняў, не прыходзіць на ўрокі. Мечык нават марыць, што сын яе памрэ, і тады ён стане ёй, такой прыгожай, сынам. Так, сына настаўніцы ён ніколькі не шкадаваў, як бы раўнаваў. Але праз некалькі тыдняў паправіўся яе сын, і сама Чэслава Карлаўна вярнулася ў школу, такая ж прыгожая. Мечык адчуваў да яе столькі любові, і так баяўся, што ніколі не зможа ёй у гэтым прызнацца. У яго здарыўся невялікі канфлікт з сынам настаўніцы, той паставіў Мечыку падножку, і Мечык моцна пхнуў яго ў адказ, так што той паваліўся. Гэта бачыла Чэслава Карлаўна, і спытала ў сына, хто яго так, а той паказаў на Мечыка. Мечык папрасіў прабачэння ў пачатку ўрока перад настаўніцай, і яна лёгка прыняла яго прабачэнні, але ён зразумеў, што зараз ніколі ўжо не зможа сказаць ёй пра сваё каханне. ("Няўжo вы нe вeдaeцe, штo я люблю вac. I cынa вaшaгa бyдy любiць. Уcё, штo вы xoчaцe", — aлe я мaўчaў.+ Я ceў, i нa мянe paптaм нaxлынyлa цяжкaя кpыўдa, штo янa нiкoлi нe бyдзe вeдaць пpa гэтa i, пэўнa, нe xoчa — y яe ёcць cвoй клoпaт, cын, тoй xмypы мyж, cтaлacць, a я яшчэ зyciм мaлы.). І, хаця крыўда гэтая засталася з Мечыкам надоўга, паступова яна прайшла, і цяпер, праз дваццаць гадоў, ён прыязджае ў родную вёску, успамінае сваю любоў да настаўніцы арыфметыкі, і думае, што і цяпер не сказаў бы ёй пра сваю дзiцячую любоў. Фінал : "<span>Нe cкaзaў бы. Бo мы зaўcёды мaлa дoбpaгa гaвopым дpyгiм, бaючыcя чyжoe paдacцi, i, мyciць, гэтaк тpaцiм cвaю.</span>"
,,Капитанская дочка" Для меня всегда казалось что самый важный на барту это капитан.Так и есть.А дочка это поколение капитана✈️.Казалось бы просто какие-то группы слов.Но это имеет Огромное значение.Лично это мое мнение.Но мне кажется что капитанская дочка,это уже ясное значение
Мама-утка решилась отправиться в дальнюю дорогу. Путь был неблизкий: из леса, где она жила со своими утятами, нужно было пройти через деревню до самого озера. Но в деревне утку с утятами увидели мальчишки и стали ловить их. Испуганная утка робко стояла в стороне и смотрела на происходящее. Проходивший мимо писатель сердито приказал ребятам вернуть утят утке. Дети не стали спорить и повиновались. Благодарная утка поспешила дальше, а писатель и ребятишки помахали ей вслед, крича в один голос "До свидания, утка".
Как хорошо и приятно прогуляться по лесу! В любую пору года он завораживает своей красотой и величием. Особенно я люблю гулять по лесу летом, когда под ногами хрустят сухие ветки, слышно, как где-то вдалеке заливается пением соловей, шумит листва стройных берёз и могучих дубов, яркие солнечные лучи пробиваются через густые кроны и падают на стволы деревьев, землю, траву, предавая веселость всей картине. Иногда встречается различная лесная живность. Вот проворная белочка схватила орешек и, заприметив меня, поскакала прочь. На ветвях ели лениво каркнула ворона.
Я люблю лес за его особенную атмосферу, за его величие и сказочность.
Когда в монастырях стали переписывать летописи,поучения,где летописцы славят книгу,тогда и появилась древнерусская литература. Чтобы написать книгу,трудились многие- от пяти человек: один производил основной текст,второй соединял буквы в один сложный знак,третий- заставки и буквицы,четвертый - миниатюры,другие - покрывали золотом заставки и оформляли оклад.