«Паміж пяскоў Егіпецкай зямлі...» - это санет, но может всёравно пойдёт)
<span>Верай у гістарычную перспектыву беларускага нацыянальна-вызваленчага руху і лепшую будучыню народа прасякнуты гэты верш, дзе аўтар паказаў сябе выдатным майстрам санета. </span>
<span>Паэт гаворыць пра зярняты, знойдзеныя у адным з магiльнiкаў Егiпта. Праляжаўшы там некалькi тысячагоддзяў, яны не загiнулi. Жыццёвая сіла іх нібы драмала на працягу многіх стагоддзяў. Трапіўшы ў вільготную глебу, зярняткі далі багатую рунь. Верш уяўляе сабой разгорнутае параўнанне. Магiла – сiмвал смерцi, жменя насення – увасабленне вечнасцi жыцця. Яна нагадвае паэту лёс беларускага народа. Паэт параўноўвае зерне з беларускім народам, які прыгнечаны, спіць, але і пад прыгнётам захаваў сваю жыццястойкасць. Паэт верыць, што духоўныя сілы народа праб'юцца на шырокую дарогу, пераадолеюць на сваім шляху ўсе перашкоды. Аўтар сцвярджае ідэю вечнасці, неўміручасці жыцця: </span>
<span>Зварушаны, нарэшце, дух народны, </span>
<span>Я верую, бясплодна не засне, </span>
<span>А ўперад рынецца, маўляў крыніца, </span>
<span>Каторая магутна, гучна мкне, </span>
<span>Здалеўшы з глебы на прастор прабіцца. </span>
<span>Верш прасякнуты верай ў сiлы народа, у яго будучыню. Прыгнечаны на працягу многiх вякоў, беларускі народ выжыў, захаваў сваю сiлу. Пад прыгнётам ён захаваў сваю жыццеустойлiвасць. Аўтар параўноўвае абуджаны рэвалюцыяй 1905 года беларускі народ з магутнай крынiцай, якая здольная прабiцца кожную хвiлiну на шырокi прастор, пераадольваючы усе перашкоды на сваiм шляху. </span>
<span>Кампазіцыя санета «Паміж пяскоў Егіпецкай зямлі...», выкарыстаныя ў ім параўнанні народа з жыватворнай крыніцай, асацыятыўныя сувязі паміж падзеяй, што моцна ўразіла, і загадкавасцю свайго народа, — усё спрыяе выяўленню філасофскай думкі, што духоўнае адраджэнне народа — гэта толькі пытанне часу.
</span>
ДухмянАЕ паветра. Белыми(т.склон) туманами, любая(н.склон) палехская (н.склон)зямля, заморских(р.склрн)пляжау́, чужых(р.склон)краин, прывабливых(р.склон)мясцин.
1.Ну то что в скобках напишите не дзед а дзеда, не бярвяно а бярвяна.
2.Человек получил от деда "добрыя инструменты"
3."майстар на все руки"-человек который всё хорошо делает
Я думаю, што гэты верш написаны и у форме успаминау,и таксама роздуму
Успамины:1 фото
роздум:2 фото
<span><span>Мне падабаюцца палявыя рамонкі і гордыя гладыёлусы.</span>
Рамонкі - гэта нязменныя кветкі нашых Лугавы. Існуе шмат разнавіднасць рамонкаў. Асабліва мне падабаюцца маленькія сонейкі, дружна сямейка раскалыханай ад ветру на высокіх тонкіх сцяблінках. Сарвешся адзін сцябло, а ў руках - цэлы букет. Лісця на такіх сцябле зусім няшмат, і іх не заўважаеш. А кожны кветка - беленькае сукенцы з жоўтай асяродак. Рамонкі - вельмі далікатныя і трапяткія кветкі. Без вады іх галоўкі нікнуць і, здаецца, вось-вось загінуць. <span>Для мяне рамонкі - увасабленне далікатнай жаноцкасці.
</span>Зусім іншая справа гладыёлусы. Гэта мужчынскі кветка. Высокай, моцна стралой ўзнімаецца ён ўверх. Паслядоўнай, адзін за адным знізу пачынаюць раскрывацца бутоны на яго сцябле. Насычаныя
тоны ў суквецці паступова пераходзяць да больш светлай афарбоўка там,
дзе кветка разгортваецца, дэманструючы складана канфігурацыю сваёй
формы. Вузкія жорсткія лісце, паднімаючыся ўздоўж сцябле, ўмацоўваюць яго. Такі кветка НЕ сагнецца нават ад моцнага ветру. <span>Для мяне ён - сімвал мужчынскі мэтанакіраванасці і стойкасці.</span></span>
