Ведайце – чалавек заўсёды мае <span>сілы на пераадоленне жыццёвых цяжкасцей
</span><span>Нездарма ў народзе кажуць – рэкі прыцягваюць дождж
</span>Раніца першага верасня вы<span>далася хмурная і халодная – уначы ішоў дождж
</span>Адспявала лета песні, усе сабрала каласы – <span>пад сасонкамі, на ўзлессі, расцвітаюць верасы
</span>У народзе пра гэты <span>перыяд гавораць больш вобразна – дзіця гудзе</span>
Чалавек без Радзімы, як салавей без песні.
Толькі таму пашана будзе, хто Радзіму не на словах любіць.
За Радзіму сваю будзь героем у баю.
Мінск – сталіца – усяму свету святліца.
На Радзіму сонца свеціць бясконца.
Родная зямля мякчэй чужой пярыны.
Ад душы працуеш – Радзіму шануеш.
На родным полі расце лепшая доля.
Той патрыёт, хто змагаецца за народ.
Бацькоў любі, старых паважай, здароўе беражы, Радзіме верна служы.
Совы - птушкі, вельмі разумныя і глыбокія птушкі. Совы драпежныя птушкі, як правіла, яны жывуць па адзіночкі, быўшы драпежнымі птушкамі, яны палююць на іншых меншых птушак, насякомых і маленькіх жывёл. Совы - паляўнічыя, яны - вячэрнія істоты.
У гэтым творы гаворацца а нравах чалавека, а яго любвi да рродных мясцiн. Аутар запрашае шанаваць и любiць нашых продкау.
Ноч выдалася цёплая і ціхая. Ледзьве калыхаліся на ўзлеску вершаліны сосен, елак. Вознра было ўсыпана залатымі зоркамі. Плыў і гоÀдаўся на хвалях срэбны ражок месяца. Пад чорным небам сцішылася, заснула вёска. Толькі недзе ля кухні гаўкаў сабака.