Шчупачка ў возеры жыла,шчоткай дно яна мяла, боршч варыла для сяброў, частавала печкуроў. Да крошкі госці ўсё з'ядалі. Шчупачку дружна праслаўлялі.
-Пайшли!-сказау мне Игар. "Не,Андрэй,я не пайду у школу",-сказау я сябру. "Якая цёплая раница!"-сказала Ира. "Мне дрэнна"-сказау я настаунику. -У раницы буде дождж"-сказау дзядзька Игнат.
КамбайнЕр, партЭр, жыхАр, нектАр, прынЕсла, тумАны, мыслЕнне, тавАрышы, грамадзЯнин, цэмЕнт, дыспансЕр, (па) вадУ, киламЕтр, вярбА, глинЯны, стАсус, алфавИт, карабЕль, вусЫ, вЫпадак, крыхУ, былА, нЕсци, жАльба(не точно), УкраИна, слАбы, нИбы, нЕруш, паслАнец, дэфИс.
Ноч выдалпся цеплай и цихай ,ледзве калыхалися на узлеску сосен , елак . возера была усыпаназалатыми зоками
Зіма. Дні становяцца карацей, але гэта не перашкаджае атрымліваць асалоду ад прыгажосці зімовай прыроды. Гледзячы ў акно, я бачу цудоўную карціну.
Усё пакрыта інеем: драты, лаўкі, трава і галінкі дрэў. Бярозы прыгожыя ў сваім срэбным убранні. Мароз, апранаючы у іней, робіць іх казачна прыгожымі, падобнымі на вырабы з незвычайнага і далікатнага крышталя. Іней на траве і галінках дрэў ледзь прыкметна афарбоўваецца ў аранжавыя адценні, якія дораць промні заходзячага сонца, якое ціхенька намякае нам на набліжэнне ночы. Сонца павольна хіліцца да гарызонту. Закат мяккі, неба свеціцца бледна-чырвоным святлом. Небасхіл далікатны і пухнаты, як пер’е. Здаецца, вось-вось з яго пасыпяцца буйныя камякі снегу, якія закружацца ў віхуры. Аблокі на небе малююць незвычайныя ўзоры.
Прыгожая зімовая прырода, ёю можна любавацца бясконца.