міз жауға оқ болсын, жоқты бар, барды нар қылып, өзіміз аман жүрейік» деген арманның ғана заманы еді.
Қос қария майданға аттанған үш ұлдан алғашқы айларда «Біз ана қаланың тұсынан асып барамыз, мына қалада әскери дайындықты бастап кеттік» деп жазылған хаттарына көңіл көншітіп отырушы еді. Сөйтіп жүргенде, Меңдібай хабарсыз кетті. Ал, қырыққа енді шығам деп тұрған Жаңбырбай 1942 жылдың қыркүйегінде Сталинград түбіндегі жойқын соғыста тұтқынға алынады. Содан 1944 жылдың 19 мамырына дейін азаптау лагерінде болып, ақыры қайтыс болады.
1915 жылы туған Ізмұхан Әміржановтың тағдыры да мәз емес. Ол да алдыңғыларының кебін киіп, 1944 жылдың қарашасында Калининград облысының Задарген жерінде ескі жарақаттың зардабынан көз жұмады. Кейінгі уақытта ондағы бауырластар зираты Краснознаменск ауданының Добровольск кентіне көшіріліпті.
Акылды, адал, жауапкер, жанашыр, акконил, билимди
Айтса да тусинген жокпын деп апам айтты, ал анам айтканша тусинсен еди деди.