Рослини просто загинуть, через неприемний запах, та коли смітник утвориться у загнівшу землю роснинність на лузі перетвориться на зав'ялу поляну
Eichhorn gewöhnlich ist das kleine, flinke, schöne Tier, das der ausgedehnte Körper und der flaumige Schwanz. Das Eichhorn hat den Kopf der rundlichen Form, mit den großen schwarzen Augen. Auch beim Eichhorn die langen Ohren mit den kleinen Pinseln. Auf dem Frätzchen, den Pfoten befinden sich empfindlich волоски. Die Hinterpfoten um vieles mächtiger der Flure. Außerdem die Pfoten des Eichhornes haben die Finger, die mit den Ringelblume verliehen sind, dank denen sie nach den Bäumen klettern und halten das Essen. Der Schwanz des Eichhornes scheint уплощенным, aber es nicht so von der Seite her. Solche Art dem Schwanz gibt das Haar, die auf beiden Seiten des Schwanzes gelegen ist.
Die Pelzdeckung des Eichhornes teilen auf winter- und sommer-, d.h. das Eichhorn verschießt zwei Male im Jahr. Die Pelzdecke des Eichhornes im Winter höher, flaumig, und im Sommer – ist kürzer, härter, und seltener es. Окрас der Pelzdecke ändert sich in die Abhängigkeit von der Jahreszeit, der Art der Eichhörner, des Kulturmediums. Die Farbe der Pelzdecke nur beim Eichhorn hängt von dieser Faktoren ab. Oft die Farbe im Sommer saturierter rot, und dem Winter – темнее. Manchmal kann man die Individuen, bei denen die Farbe des Pelzes den Schwarzen begegnen. Bei den Eichhörnern, die in den Parks wohnen, die Laubwälder окрас der Pelzdecke rot, wenn das Eichhorn in den Nadelwäldern wohnt, so werden sich die Eichhörner und mit schwarz окрасом der Wolle treffen. Man kann die Schlussfolgerung ziehen, dass окрас die Eichhörner dem allgemeinen Hintergrund des Mittwochs entspricht, in dem sie wohnt. Die Farbe der Pelzdecke hilft dem Eichhorn, sich gegen die Raubtiere und die Menschen zu verteidigen. Auch existiert die Theorie darüber, was pelz- окрас die Eichhörner, vom Mikroklima auch abhängt.
Es verschießen die Eichhörner zwei Male im Jahr, aber dabei verschießt der Schwanz nur einmal jährlich. Das erste Mal das Haaren geschieht im Frühling, und dem zweiten Herbst.
Быстрый переход:
Главная / Дударев Алексей Ануфриевич / Характары і вобразы герояў п'есы Аляксея Дударава "Вечар"
Характары і вобразы герояў п'есы Аляксея Дударава "Вечар"
Творчасць Аляксея Дударава вылучаецца непадробнай шчырасцю, імкненнем знайсці адказы на надзённыя пытанні жыцця. Драматург звяртаецца да вечнага ў сучасным існаванні кожнага, жыццёвыя, немудрагелістыя сітуацыі асэнсоўвае па-філасофску. «...Жыццё — выпрабаванне чалавека на чалавечнасць. I ўвечары павінна свяціць сонца», — так сказаў пра сваю п'есу «Вечар» А. Дудараў.
У «неперспектыўнай» вёсцы Вежкі засталіся толькі трое старых — Ганна, Васіль Мульцік і Мікіта Гастрыт. Па-рознаму прайшло іх жыццё. Ганна ўвесь час, як і Мульцік, працавала на зямлі. Ні адпачынку, ні радасці не ведала. У вайну і пад бомбамі ляжала, і ў сваей хаце гарэла, траіх дзяцей пахавала за адзін месяц. I апошні сын Віцёк нейкі няўдалы атрымаўся — цягне лес у турме. Але Ганна не азлобілася на жыццё. Яна толькі стомлена думае: «Рабіла, рабіла, рабіла; а на гэтым свеце няма чаго пакінуць... I нашто нарадзілася?»
Навошта нарадзіўся, ведае Мульцік. У яго таксама нялёгкі лес. Ён «тры вайны адпляскаў, піабляй махноўцы секлі, кулакі ў трыццаць другім цвікамі да крыжа прымалацілі, на фінскай ногі адмарозіў, у партызанах немцы расстрэльвалі, потым ваяваў — два разы параніла, тры разы кантузіла. I гэта яшчэ не ўсё! Двух дзетак за вайну пахаваў, і ніпічымніца пасляваенная была, і хату пярун паліў, і карова здыхала, і жонка памерла, і сын апошні гадоў пяць пісем не піша». Гора ўзмацніла душу Васіля, надзяліла яго вялікім багаццем, дабрынёй, якая, колькі ні раздавай, не вычэрпваецца, як той калодзеж, што некалі паіў усю вёску. Ад Мульціка ідзе да людзей цеплыня, спачуванне. Ён бачыць, як чакае Ганна весткі ад свайго няўдалага сына, і піпіа ад імя Віцька ліст на радыё, каб перадалі для маці яе любімую песню. I якая паэтычная, тонкая і ўзнёслая душа адкрываецца ў яго, калі ён кажа пра ласкавыя матчыны рукі, што пяклі самы смачны хлеб, пра родную хату і бярозкі пад акном. Мульцік — паэт і ў адносінах да зямлі-карміцелькі, і да сонца, якое для яго вышэй і магутней нават за бога, таму што бог карае, а Сонца дае жыццё раслінам, і жывёлам, і чалавеку. Мульцік не моліцца сонцу, ён размаўляе з ім, як з блізкім. Ён добра ведае, што нарадзіўся на Зямлі, каб сагрэць яе сваей душой, каб працаваць, хлеб расціць. Для яго шчасце не ў сытасці і не ў бяздзейнасці: «Шчасце з чужых рук заўсёды кіслае... Шчасце самому рабіць трэба». Мульцік ніколі не ішоў насуперак сваім перакананням, пацверджаным жыццём папярэдніх пакаленняў поглядам. I легка ў яго на сэрцы нават перад немінучай смерцю. У Мульціку і Ганне ўвасоблена гармонія натуральнага жыцця.
Менавіта ў вобразах Васіля і Ганны раскрываюцца прыродная мудрасць, далікатнасць, чысціня пачуццяў чалавека. Старыя з болем думаюць, што няма каму перадаць мудрасць, жыццёвы вопыт, што выстудзяцца іх хаты і зарасце сцяжынка да іх Вежак, перасохне чысты калодзеж, бо ніхто не будзе браць з яго вады. Яны хвалююцца, што парушацца прыродныя сувязі і асірацее зямля продкаў. I не так адзіноцтва мучыць старых, як тое, што зямля застанецца ў адзіноце.
П'еса «Вечар» прасякнута цёплым гумарам, лірычнасцю. Адухоўленыя блізкасцю да прыроды героі А. Дударава ўвасабляюць гармонію спрадвечнага вясковага жыцця з яго высокімі патрабаваннямі і крытэрыямі.