<span><em>Переход к производящему хозяйству стал возможен в период:</em>
</span><span><em><u>Д) неолита </u></em></span>
-У Ліпені 1947 у Парыжы на нарадзе прадстаўнікоў 16 еўрапейскіх дзяржаў быў створаны Камітэт еўрапейскага эканамічнага супрацоўніцтва, які пачаў сваю працу ў кірунку рэалізацыі «плана Маршала».-У Траўні 1950 адбылося аб'яднанне вытворчасці сталі і вугалю Францыі і ФРГ. У красавіку 1951 да іх далучыліся Італія, Бельгія, Нідэрланды і Люксембург, якія разам з ФРГ і Францыяй падпісалі ў Парыжы дагавор аб стварэнні Еўрапейскага аб'яднання вугля і сталі (ЕАВС).Міністр замежных спраў Францыі Рабэр Шуман прыйшоў да высновы, што лепшы спосаб пазбегнуць новай вайны - гэта аб'яднанне сталеліцейнай і вугальнай прамысловасцей абодвух краін зрабіла б патаемную вытворчасць узбраенняў ( «план Шумана»)-У 1957 г .. Былі створаны яшчэ дзве міжнародныя арганізацыі. Еўрапейскае таварыства па атамнай энергіі (Еўратам), закліканае аб'яднаць намаганні яго членаў у сферы ядзерных даследаванняў і выкарыстання ядзернай энергіі, і Еўрапейская эканамічная супольнасць (ЕЭС), вядомае пад назвай Агульны рынак.ФРГ, Францыя, Італія, Бельгія, Люксембург і Нідэрланды - падпісалі ў Рыме дагавор аб стварэнні ЕЭС.Мэтай стварэння гэтай міжнароднай арганізацыі было ўзмацненне пазіцый еўрапейскай эканомікі на сусветным рынку з дапамогай каардынацыі эканамічнай палітыкі яе членаў.Дагавор аб Еўрапейскім саюзе (Маастрыхцкая дамова), які меў на мэце паэтапнай трансфармацыі ЕЭС ў новы эканамічны, валютны, а ў перспектыве - палітычны Еўрапейскі Саюз. Прынятая праграма доўгатэрміновага стратэгічнага развіцця Еўропы прадугледжвала: ўвядзенне адзінай валюты - еўра, частковы адмову ад суверэнітэту ў галіне знешняй і ваеннай палітыкі, пашырэнне правоў асноўных інстытутаў Еўрапейскага Саюза - Савета міністраў Еўрапарламента, Камісіі еўрапейскіх таварыстваў, павелічэнне наднацыянальных паўнамоцтваў ЕС у сацыяльнай палітыцы, ахове навакольнага асяроддзя, прамысловасці, культуры, ахове здароўя. НЕ адмаўлялася магчымасць стварэння адзінага евроуряду. Маастрыхцкі дамова - адзін з найважнейшых прававых актаў у гісторыі XX ст., З'яўляецца лагічным працягам больш за 40-гадовай гісторыі еўраінтэграцыі.
Афродита (Αφροδίτη, Venus). Дочь Зевса и Дианы, по преданию, происшедшая из морской пены. Афродита — богиня любви и красоты, называвшаяся у римлян Венерой. Она была супругой Гефеста, но не была верна ему. Она любила богов Арея, Диониса, Посейдона и Гермеса и смертных Адониса и Анхиза. Парис объявил ее самой красивой из богинь и отдал ей известное яблоко раздора. Всякий, кто надевал на себя ее волшебный пояс, тотчас же делался красивым и становился предметом любви и желаний Афродиты. Обыкновенно ее сопровождает сын ее Эрот. Апрель как весенний месяц считался священным месяцем Афродиты. Ей были посвящены, как символы любви: мирт, роза, яблоко; как символы плодородия: мак, голубь, воробей, заяц; как морской богине — дельфин. Вероятно, Афродита одинакового происхождения с сирийской богиней Астартой, или Астаретой. Изображения Афродиты, из мрамора и на полотне, представляют собой одни из замечательнейших произведений древнего искусства. Таковы: Афродита, выходящая из волн, Апеллеса; Венера Книдская, работы скульптора Праксителя, стоявшая в Книде, в храме Афродиты. Фрина послужила образцом обоих этих великих произведений искусства. В Книд стекались путешественники со всех концов земли, чтобы видеть статую Венеры. Плиний и др. считали ее самой прекрасной статуей в мире. Впрочем, пожалуй, придется отдать предпочтение Венере Милосской, найденной в 1820 г. на острове Милос (ныне Мило), одном из Цикладов, и сохраняющейся в Луврском музее в Париже. (Источник: «Краткий словарь мифологии и древностей». М.Корш. Санкт-Петербург, издание А. С. Суворина, 1894.)