Дзеянне твора адбываеца ў былой заходняй Беларусі, якая ў 1921 годзе была аддадзена пад уладу Польшчы. У пачатку аповесці Даніку было ўсяго сем гадоў. Ён па-дзіцячы глядзіць на свет і жыве сваімі дзіцячымі радасцямі і засмучэннямі. Крыўдна, а часам горка і балюча, калі цябе дражняць, асабліва жабраком. Іншы раз можна пацярпець, але найчасцей трэба не даваць сябе ў крыўду, адбівацца, а часам уцякаць плачучы і клікаць на дапамогу маці. Даніку вельмі хочацца ў школу. Яна вабіць хлопчыка новым незнаёмым светам, якім жывуць старэйшыя вучні, а яшчэ вельмі хочацца абуць новыя бліскучыя боцікі (першыя ў жыцці!), што мама купіла да школы. У канцы аповесці Даніку дванаццаць гадоў і сярод аднакласнікаў вылучаецца асаблівымі здольнасцямі да навукі. Ён не можа мірыцца з тым, што ў школе дзеці вучацца на чужой мове, што багатыя яго аднакласнікі насміхаюцца з беднасці. Вялікі ўплыў на Даніка аказалі ўмовы жыцця, а таксама дарослыя. Яму пашчасціла сустрэцца з цудоўнымі настаўнікамі: вясковым чалавекам Міколам Кужалевічам і польскай настаўніцай пані Мар'яй. Мікола Кужалевіч адкрыў Даніку сілу еднасці, братэрства працоўных, гаварыў пра нацыянальную годнасць беларусаў. Пані Мар'я абудзіла любоў і павагу да польскага народа, паказала Даніку працоўную Польшчу, багацце яе літаратуры і мовы. Прайшоў час — і ўжо сам Малец гуртаваў вакол сябе аднакласнікаў, дзяцей беднаты, каб усе трымаліся адзін аднаго. Але жыццё сутыкала героя і з іншымі настаўнікамі, такіх, як Цаба, Рузя, Дулемба. Хлопчык не мог назваць іх сваімі настаўнікамі, бо тыя ненавідзелі вучняў, абражалі іх, асабліва і пагардліва ставіліся да дзяцей беларусаў. І галоўны герой аповесці сам стаў вучыць сваіх равеснікаў чытаць на роднай мове. Хлопец многа думаў, аналізаваў убачанае і пачутае, шукаў адказы на пытанні, якія ставіла перад ім жыццё. Таму ў канцы аповесці Данік — не проста хлопчык, а сын свайго народа і ратавальнік сваёй роднай мовы .
каждая деревня ,это куча маленьких домиков. в зимгие времена там особенно холодно.люди с лета начинают запасаться на зиму, что бы благополучно прожить её. но ведь ранище были войны, и когда дома поджигают,людям не выжить , так как жить на улице в мороз очень трудно и почти не возможно.для каждой семьи зими была испытанием на выдержанность, в то время ленивые люди не выживали , не хватала ресурсов , о которых они забывали на протяжении всего лета. крустьянам тоже было плохо, так как у них не было времени и возможности подготовиться к зиме.раньше люди были как животные, если плохоя берлога , то медведь не выжевет, так же и у людей.
<em><u>ну как то так , надеюсь нормально)</u></em>
Остальных казаков, живших на<span> Коше Запорожской </span>Сечи<span>, польское </span><span>государство официально не признавало, но иногда временно привлекало </span><span>на службу в реестровое войско.</span>
Жулька принадлежала о очень распространённой породе собак,тех тонконогих собачек с гладкой чёрной шерстью и жёлтыми подпалинами над бровями и груди,которых так любят отставные чиновницы.Основной чертой её характера была деликатная,почти застенчивая вежливость