Скошаная трава ужо добра падвяла на сонцы.
Падрослая высокай травой сцяжына вяла да самай леснiчоукi,
З выколiцы была добра вiдаць наша школа, размешчаная на ускрайку мястэчка.
Сонца ахутанае шэраю смугою, нясмела уставала з-за лесу.
Сцены хаты амаль напалову закравала насунутая грыбам страха з тоустым пластом вiльготнага моху.
Восенню - дзейнік. Выказнік - цудоўна.
<span>Гэта вельмі эмацыйны аповяд , якой захоплівае адносіны бацькоў з дзецьмі. Аповяд
прымушае нас задумацца аб тым , як нельга абыходзіцца з бацькамі , што
яны значаць для нас і якую боль мы можам ім прычыніць сваімі паводзінамі
. На самай справе ён мяне здзівіў сваёй фіналлю , так як яна , на маю думку , і з'яўляецца кульмінацыяй . Сваімі паводзінамі Лаўрукі нанёс маме велізарную душэўную рану , якую ні чым нельга вылечыць . Нават
калі аднойчы ён успомніць аб сваёй маме , яму будзе сорамна не столькі
за свае паводзіны , колькі за сам факт , што Тэкля яго мама . Ён сваімі паводзінамі прымушае нас задумацца аб нашым паводзінах перад бацькамі. Хутчэй за ўсё гэта і ёсць, тое, што мяне не столькі здз</span>івіла , колькі прымусіла задумацца ...
Н страха,печ,муха;
р страха,печцы,мухи;
д страху,печцы,мухе;
в страха,печцы,мухи;
т о страху, о печцы, о мухе;
м аб страху,аб печцы, аб мухе.