Вялікая сям'я Маккалистеров з Уиннетки адпраўляецца на калядныя канікулы ў Парыж . Як звычайна напярэдадні паездкі , у доме пануе перапалох. У гэтай мітусні ніхто не заўважае самага апошняга члена сям'і , васьмігадовага Кевіна. У дом прыходзіць бандыт Гары Лайм , маскіруецца пад паліцэйскага , і спрабуе даведацца , як абыйсці ўсе сістэмы абароны, каб потым абрабаваць дом , калі сям'я паляціць. Вечар перад паездкай заканчваецца сваркай паміж Кевінам і яго старэйшым братам Базз , які з'ядае любімую піцу Кевіна. Нягледзячы на доказы Кевіна , яго адпраўляюць спаць на трэці паверх , які , па сутнасці , з'яўляецца гарышчам. Па шляху Кевін ў парыве гневу загадвае жаданне ніколі больш не бачыць сям'ю , пра што кажа яго маці Кейт .<span>
</span><span>
</span>
Віецца(што?) дарожка, не ступіць (з чаго?) з дарожкі, засцілаюць (што?) дарожку, ходзіш (па чым?) па дарожчы, схіляюцца (над чым?) над дарожкай.
Каханне.. Якое гэта добрае пачуцце!.. Як шмат выказана у гэтым слове! Таксама и Багданович писау у санеце, вызвышау гэтае пачуцце! Але пачатак твора здзиуляе. Гэта аписанне тых мясцин, у яких недзе жыу! Як жа гэта усе узвышаецца. Але, гэтыя месцы дауно забытыя.. <span>Усё ў пылу.. Мабыць, аутар и забыу тыя пачуцци, аднак жа мы даведалися аб имени! ВЕРАНИКА!! На гэтай липе.. Тэтае выразанае имя на дрэве, як и на сэрцы аутара! Кали ты усе гэта бачыу. И яму тады здавалася, што гэта назауседы, каб гэта дрэва расло, якое парауноуваецца з любоую. Аутар паказвае свае пачуцци да сваей каханай праз прыроду, гэта не выпадкова... Як жа цудоуна адчуваць гэта! </span>