1 а
2 с
3 б
4 д
5 а
6 б
7 с
8 с
9 д
10 а
11 с
12 б
13 а
14 б
15 д
16 с
17 а
18 д
19 с
20 б
Көктемде қар ериді.Ағаштар бүршік жарады.Құстар ұшып келеді.Найзағай ойнайды.Жаңбыр жиі жауады.
Нәрестенің жүрегі сенің алқымыңда тұрады<span>
</span>Мен тамаша Астана астанасы!
Күннен-күнге сенің жанның дидары гүлдейді,
Мынадай арада әлемде сен бас біздің бір!
Сен жассың, саған ғана 10 жас,
Бірақ іс тіпті емес егде,
Баста ақ нұрда сен әдемі болыпсың,
Қарамастан және сен ылғи түстерде болу абзалсың!
Сен еркіндіктің ауасының далалардан дем аласың,
Қарамастан және аспанның күмбезі таза және мөлдір!
Өзінің бала-шағасының көңілін себе сақтайсың,
Сенімен күн: тіпті ең шытулы тамаша!
Сенің красотам жер дивится,
Қарамастан және күн жұмсақ жарық түседі және ашық,
Сен әлем алып, сау елсің,
Қарамастан және бізге сенімен қыспен тіпті ыстық!
О, Астана, саған біз айтамыз,
Рақмет айнаш, не біз алаңсыз тұрамыз,
Өзінің бала-шағаларын растим, сені - рахмет
<span>Менің қаламның гүлде-, ылғи сен ақиреттік бол-! ;</span>
С детства я слышал, узнал, узнал то место көкейімнен еркше из одного слова. Потому что это слово бабушка, мама, папаи дляне языками, что жүректерімен отыратындай чувствовался. Иногда бабушка мне слово, а для тех, мейірлене груди, накинули маңдайыма горячей лебін иіскейтін не возможно. Поэтому все, что мне құдіретіндей слов чувствовался. Он масаттанып бабушки слово, что каждый раз, түсетінмін наздана, еркелейтінмін. Это слово – «Айналайын!». Кеудесінен, что каждый раз эти слова и добрые бабушки, и внутренне повторяю, повзрослев, всегда с себя и «Айналайын!». я
Менын досым бар,ол оте акылды