<span>Написать историю о том ,как мальчик или девочка осознали свою ответственность за другого человека и помогли ему .Сперва составить план такой</span>
От: Барбос стремглав бросился к Жульке и до: поднять голову - ей это не удалось.
<span>Сила ломит всё, а ум силу. Т. е. одну и ту же работу можно сделать выгоднее, если ещё приложить и ум.</span>
Якім і Паўлінка раяцца, што рабіць, каб бацькі дзяўчыны далі дазвол на шлюб. Стары Крыніцкі не любіць настаўніка і не жадае мець зяця з мужыкоў. Якім прапаноўвае ўцячы і абвянчацца цішком: "Бацькі спачатку пазлуюць, пазлуюць трохі і адпусцяцца, - ведама, бацькоўскае сэрца". Паўлінка баіцца. Дамаўляюцца, што заўтра пасля вечарынкі самы раз здзейсніць задуманае. Якім дае дзяўчыне свой фотаздымак. Паўлінка хавае яго за абраз, калі настаўнік пакідае хату.
Вяртаюцца з кірмашу п'янаваты Крыніцкі з жонкай. Альжбета пытаецца, з кім ён начаставаўся. Муж адказвае, што з зяцем, панам Быкоўскім. Альжбеце "зяць" не падабаецца. Дачка заяўляе, што пойдзе замуж толькі за Якіма Сароку. Бацька злуе і сварыцца.
У хату ўвальваецца п'яны Пранцысь Пустарэвіч з жонкай. Крыніцкі скардзіцца на дачку, што "спуталася з гэтым... бязбожнікам, і хоць ты ёй вар на галаву лі".
Паўлінка расказвае Агаце пра сваю бяду. Старая кабета раіць слухаць бацьку і маці, хваліць Якіма. Дзяўчына палохае Агату, што павесіцца, калі яе разлучаць з каханым.
Высвятляецца, што Пустарэвіч дрэнна прывязаў кабылу і яна ўцякла. Агата з крыкам гоніць Пустарэвіча дамоў.
Крыніцкі загадвае Паўлінцы заўтра "злавіць зяця, аб якім ён ёй сягоння гаварыў". Дастае з-за абраза куплены на кірмашы каляндар, а разам з ім - фотакартку Якіма Сарокі. Паўлінка хоча забраць здымак, бацька не аддде.
Вяртаюцца Пустарэвічы, знайшоўшы кабылу прывязанай пад паветкай. Усе разглядаюць фотакартку, потым Крыніцкі рве яе. Пранцысь прапануе выпіць хаўтурнага. Паўлінка са словамі "Па кабыле сваёй пі хаўтурнага, а не па чалавеку, якога і падноскаў не варты!" вырывае з рук пляшку і б'е яе. Усе здзіўлены. читать дальше >
Жилин – главный герой рассказа Л.Н. Толстого «Кавказский пленник». Это русский офицер, попавший в плен к татарам. Жилину неоткуда было ждать помощи, поэтому он пытался спастись самостоятельно.
Жилин внимательно наблюдал за жизнью татар. Он подружился с девочкой Диной, дочерью татарского атамана, которая приносила ему хлеб и воду. Это была девочка «тоненькая, худенькая, лет тринадцати».
Сначала Дина боялась Жилина, ставила ему еду и сразу убегала. Но Жилин сделал ей несколько забавных кукол из глины, и Дина перестала бояться. Она начала тайком приносить ему молоко и жареную баранину.
После того как Жилин с Костылиным пытались сбежать и их снова поймали, татары собирались убить своих пленников. Дина прибежала ночью к яме, где они сидели, и рассказала все Жилину. Ей было жалко его, ведь она чувствовала, что он хороший человек. Она помогла ему сбежать во второй раз, хотя ее могли за это очень строго наказать, если бы кто-то узнал.
Жилин тоже полюбил Дину: прощаясь с ней, он тепло ее поблагодарил и со слезами сказал: «Прощай, Динушка, век буду тебя помнить». Он жалел, что не сможет больше делать ей кукол.
История Жилина и Дины учит нас тому, как важно быть добрыми друг к другу даже в самых трудных ситуациях. Жилин сделал для Дины кукол просто потому, что был добрым человеком и любил детей. Дина почувствовала его доброту и спасла ему жизнь.