В русском языке принадлежность одного предмета другому обозначается при помощи притяжательного местоимения. Мысалы: мой дом, его дети и т.д.
В казахском языке значение принадлежности передается путем присоединения к основам личных местоимений суффиксов родительного падежа -дың/-дің, -тың/-тің, -ның/-нің.
Форма принадлежности образуется путем прибавления к существительному в единственном и множественном числах следующих окончаний:
а) если конечный звук основы согласный:
І лицо -ым/ -ім /м
ІІ лицо -ың/ -ің
вежливая форма -ыңыз/ -іңіз
ІІІ лицо -ы/ -і
б) если конечный звук основы гласный:
І лицо -м
ІІ лицо -ң
вежливая форма -ңыз/ -ңіз
ІІІ лицо -сы/ -сі
Во множественном числе к основе слова прибавляется сначала суффикс множественного числа -лар/-лер, -дар/-дер, -тар/-тер, а затем притяжательные окончания:
І лицо -ымыз/ -іміз
ІІ лицо -ың/ -ің
вежливая форма -ыңыз/ -іңіз
ІІІ лицо -ы/ -і
<span> </span>
Әр өңешке бір өгізше кіріп бара жатқандай, әркімнің<span> аузына қадалады</span>
Қызғалдақтың отаны
Қазақ даласы
Даланың сәні
Хош иісті
Көпжылдық өсімдік
Жұпар шашу
Көздің қарашығы
Жаз келді. Жазда бізде демалыс басталады. Бәрі бір жерге барады. Кейбіреулері қалады.Мен жазды ұнатамын. Лагерь ашылады. Өзенде,көлде жүземіз.Жазда гүлдер,ағаштар өседі.
Жайлау<span> – жазғы қоныс. Жайлауды суы мол, шөбі шүйгін, маса-сона, шыбын-шіркейі аз жерлерден таңдайды. Қазақ елінің дәстүрлі жайлауы </span>Сарыарқа<span> атырабы мен орманды, желді өлкелерде, </span>Қазақстанның<span> солтүстік-батысында (</span>Мұғалжарда), солтүстік-шығысында (Алтай<span>, </span>Сауыр<span> және </span>Тарбағатай<span> өңірінде), оңтүстік-шығысында (</span>Жетісу Алатауы<span>, </span>Іле Алатауы<span> және </span>Тянь-Шань<span> тауының солтүстік атырабында), оңтүстігінде (</span>Қаратау<span> өңірінде) болды. </span>Қазақстанның<span> әр өңіріндегі жайлауды рулы ел, қала берді жеке ата ұрпақтары пайдаланған. Халық қыстаудан көктеуге, көктеуден жайлауға, жайлаудан күзеуге көшіп отырды. Жайлау мен қыстау малға тиімді, тіршілікке қолайлы, көшіп-қонуға ыңғайлы жерлерден таңдап алынды. Мысалы, </span>Жетісу<span> өлкесінде қыстау Балқаш көлінің оңтүстігіндегі құмды, қамысты аймақта орналасса, жайлаулардың көбі оның солтүстігіндегі таулы атырабында жатты. </span>Қазақстан<span> жеріндегі жайлау мен қыстау арасының қашықтығы да әр түрлі болды. Мысалы, көшпелі өмір сүрген адай – табын, шөмекей – шекті, бағаналы – балталы руларының Маңғыстау түбегінен </span>Мұғалжар тауларына<span>, </span>Қызылқұмнан Торғай<span> даласына, </span>Шу өзенінің<span> төмен алабынан </span>Ұлытау<span> төңірегіне дейінгі көш жолдарының арақашықтығы 1000 км-ге дейін жететін. Ал </span>Қазақстанның<span> солтүстік бөлігіндегі жартылай көшпелі қауымның көш жолдары 10 – 20 км-ден 40 – 80 км-ге дейін болды. Бұл төңіректегі жайлаулар құдықтар мен көлдердің айналасына орналасты. </span>Жетісудағы<span> жайлаулар мен қыстаулардың арасы солтүстіктен оңтүстікке қарай 100 – 200 км-ге жететін. </span>Қазақстан<span> жеріндегі жайлаулардың адамға да, малға да ең қолайлысы – тау алаптары. Солтүстіктегі жазық даладағы жайлауларда мал, негізінен, құдық суынан суарылатындықтан қол еңбегін көп қажет етеді. Қазір де малшылар жазғы жайылымды жайлау ретінде пайдаланады, жайлауға көшеді. Қой, түйе, сиыр жайлауға шығарылады.</span>