Кожны з нас у тым ці іншым ўзросце задумваецца над пытаннем: што ж такое сапраўдная дружба? Большасць людзей, якіх мы лічым сваімі сябрамі, на самай справе ўсяго толькі нашы знаёмыя, гэта значыць тыя, каго мы вылучаем з навакольнага нас грамадства. Нам вядомыя іх клопаты, іх праблемы, мы лічым іх блізкімі нам людзьмі, звяртаемся да іх за дапамогай і самі ахвотна дапамагаем ім у цяжкія часы. Здавалася б, выдатныя адносіны - але ўсё-такі няма поўнага адкрыцьця. Мы не давяраем ім свае самыя патаемныя думкі. Калі да іх прыходзіць поспех, мы не радуемся за іх так, як за саміх сябе. Гэта не староннія нам людзі, паміж імі існуе пэўная блізкасць. Але ці можна назваць гэта сяброўствам? Статус дружбы можна прысвоіць толькі сумленным, шчырым адносінам, калі ў іх ёсць ўзаемнае пачуццё дабра адзін да аднаго і гатоўнасць бескарысліва дапамагчы ў любую хвіліну плюс душэўная блізкасць. Пра сяброўства можна разважаць вечна, як, напрыклад, пра сэнс жыцця ці пра каханне ... Можна назіраць яе, але мала каму дадзена яе шчыра прачуць. Скажу проста: "Дружба патрэбна!" Дружба дае шчаслівую магчымасць прыняць іншага чалавека такім, Кокаў ён ёсць, не спрабуючы перарабіць яго пад сябе, прыстасаваць да ўласных патрэб. Сяброўства - гэта радасць зносін, заснаваная на даверы і ўпэўненасці ў надзейнасці аднаго ... А яшчэ хочацца сказаць, што памыляюцца тыя, хто сцвярджаюць, што дружба, якая існавала ў далёкім мінулым, знікла ў сучасным свеце. Свет заўсёды будзе напаўняцца сябрамі, якія будуць пастаянна дарыць нам радасць. Шануеце сяброў, бо гэта найпрыгажэйшыя людзі! Яны будуць з вамі на працягу ўсяго жыцця!
Скажыце, вы змаглi б выкiнуць на вулiцу сваiх родных? А сябра? Не? Але яны таксама часам нам надакучваюць. Дык чаму людзi лiчаць, што можна выкiнуць жывёлу? Для мяне, напрыклад, мой кот - амаль што член сям'i. I я наогул не разумею, як можна дрэнна абыйсцiся з тым, хто не здольны абараняцца. Як кажуць, мы адказныя за тых, каго прыручылi. I мы не маем права абыходзiцца з iмi, як з рэчамi.
Однажды мальчик решил прогулять школу,обманув свою маму.он притворился больным и мама ему поверила .он очень обрадовался . Он спокойно сидел и занимался своими делами ,как вдруг мама сказала ,что скоро придёт доктор . через пол часа в дверь позвонил доктор.он посмотрел мальчику горло ,послушал сердце и сказал что мальчишка здоров . ох,как мама ругала мальчика за вранье ,она не разрешила ему смотреть телевизор ,и все неделю он читал надоедливые книжки.. не стоит обманывать никого ,ведь правда все равно выйдет на ружу .как говорится ,шило в мешке не утаишь .. мне кажется что все что не происходит,учит нас .
