« Кітап-ең құдіретті әлем», « Кітап-күн шуағы білімнің», « Әліппенің ар жағы-білім бағы» дейді ғой халықта. Сол білім бағына жетелейтін дүние-кітап.» Иә, мен бұл сөздердің қаншалықты құнды, теңіз суындай терең мәнді етіп айтылғанын жүрегіммен сезінемін. Қазір ойлап отырсаңыз, адамзат ғана емес, күллі тіршілік атаулы жаралғалы бері құбылыстың бәрі кітаптың ішінде сайрап жатыр емес пе? Әр кітап өзінше бір керемет дүние. Менің жаным да сол дүниелерді танып, білуге ертеден құштар. Осы уаққа шейін мен бірнеше кітап бастарын қайырдым. Сол кітаптардың арасынан " сүйікті кітабым" атауына ие болған -Мархабат Байғұт ағамыздың " Ауыл әңгімелері" атты шығармасы. Бұл кітаптың жүрегіме жақын тиуінің бірнеше себептері де жоқ емес. Бірінші себебі: Мархабат ағамыздың тікелей өзіне байланысты. Мархабат аға-Оңтүстіктің тумасы. Ол кісі шығармаларын оқыған сәтімде, туған мекенімнің төрінде еркін самғанымды сезінемін, өзіміздің Оңтүстік жұртына тән менталитентті, сыпайылық пенен жылы сөзділік айқын байқалады. Екіншіден: ауыл-қашанда аяулы мекен... Бәрімізде ауылдан өсіп-өндік емес пе? Үшіншіден: шығарма мазмұны, шығарма барысындағы оқиғалар қызықтылығы және де сөйлем арасындағы керемет байланыстар. Бұл кітап мен үшін " Қазына толы қамбадан" қымбат, өйткені қазынаның қамба қоры, кітап қоры деп санаймын, осы кітапты оқыған сайын, таусылмайтын баға жетпес асыл дүниеге қарқ боласың . Енді, кітап жайлы біренеше мәліметке қанық болғайсыздар.
Биік-аласа, үлкен-кішкентай, жаман-жақсы, ақ-қара, таза-кір
Жақсы екен ғой Алматым,Алтын үйек астанам.Осы екен ғой жаннатыңАтам қазақ аңсаған.Келдім сені сағынып,Алтын ұям - Алматым.Кең көшеңде басар нықМен бір ақын солдатың.От пен темір сайысқанКелдім майдан төрінен.Жер құшам деп көр құшқанЖауды жеңіп келдім мен.Сағынышын солдаттыңСен сұрама, мен айтпан.Кетті шығып бір ұшқынКеудемдегі шыңайттан.Күлкі-жасы аралас,Ақын да бір жас бала.Тербет өзің, мауқын бас,Алтын бесік - астана.Жүрмін жортып қызықтап,Көше қоймай баспаған.Сыбырлайды жапырақ,Жалт қарайды тас маған.Өкпе, назға - манафест,Жатыр құшып достарым.Сары алтын күн, думан кеш,Қанар емес құмарым.Ән мен күйді сапырғанСал домбыра- сал ожау;Сабырлы оймен отырғанБір қария Алатау.Неткен сұлу өмір ең!Қарай берем үңіліп.Ғажайып бір мейірменКелешегің тұр күліп.Жақсы екен ғой АлматымАлтын тулы астанам.Осы екен ғой жаннатыңАтам қазақ аңсаған.
Нашла только это.
<em><u /></em><em />
Мыңбұлақ ауылында отын аяқталды. Қалды тек қана бір тал, байшынар. Ол қасиетті болды , бір күні Жуанкүл деген бала сол талды кескісі келді. Ол кесе алмады да, оны өртеп жіберді. Ал талдың додасынан үкі шығып қалды да, және оның жотасын сындырып алды . Кейін ол әр күні ағаштан кешірім сұрады.
