Подумая над инопланетянами , сокровищами и т.д. С этих слов попробуй начать , а там дело фантазии.
<h2>Прыехали на алене, плыли на моры паплыли па возеры, хадзили па лесе </h2><h2>пахадзили па саду, гуляли па сняжку, пагуляли па парку</h2>
- сказ:мы з сябрам гуляли па парку.
<span>Я сядзеў ля акна і глядзеў, як з бярозы дадолу ляцеў жоўты ліст. Ён
кружыўся, пераварочваўся,
падстаўляў сонцу то адзін, то другі бок. Вецер то ўзнімаў яго ўверх, то зноў
кідаў уніз.
</span>І мне падумалася, што лёс гэтага жоўтага
асенняга ліста вельмі падобны на лёс чалавека. Ён нарадзіўся на галінцы
маленькім і безабаронным. Дрэва, якое, як матуля, дало яму жыццё, выпесціла яго
і выгадавала. Яны ўвесь час былі звязаныя непарыўнай ніццю, дакладна як
чалавечае дзіця і яго маці.
І вось яны павінны развітацца. Ліст адрываецца
ад галіны і адпраўляецца ў самастойны палёт. Напэўна, маме-дрэву вельмі сумна развітвацца
са сваім любімым дзіцяткам, але жыццё ёсць жыццё. Мы таксама калі-небудзь
павінны будзем пакінуць сваіх мам і тат і пачаць жыць самастойна. Мы паступім у
вышэйшыя навучальныя ўстановы ў іншых гарадах, скончым іх, уладкуемся на працу,
ажэнімся. Невядома, як складзецца наша жыццё, але мы, як той ліст, страцім
цесную сувязь з бацькамі. Будзем наведваць іх толькі час ад часу.
Жыццё будзе кідаць нас то ўверх, то
ўніз, як раз як вецер кідае гэты жоўты асенні ліст. І невядома, як яно
павернецца. Той жа ліст можа апынуцца ў гербарыі, у букеце якога-небудзь
рамантыка, проста ўпасці ў лужу ці быць змеценым са смеццем. Яго лёс такі ж
непрадказальны, як і наш.
<span>І вось назіраю я за асеннім лістом,
мільёны думак праносяцца ў галаве, і становіцца крыху страшна ад невядомасці,
што нас чакае ў будучыні. Падумаць толькі, адзін маленькі жоўты асенні бярозавы
ліст, а колькі разважанняў і пачуццяў ён змог выклікаць. Дзякуй табе, ліст!</span>
Азярца, ў азярцы, на дне, Над азярцом, чайку, месцы, крыламі, Праз хвіліну, з-пад вады, У дзюбе, рыбку
