<span>Ана жайлы ойыңды, айтып тауса алу мүмкін емес. Әркімнің өз анасына деген махаббаты шексіз. Мен де анамның маған сыйлаған мәнді өмірі үшін алғысымды айта отырып, өз ойымды аз да болса жеткізгім келеді.</span>
<span>Ана! Ана! Ана! «Ана» дегенде толқымайтын жүрек, толғанбайтын жан жоқ. Осы үш қана әріптен тұратын «ана» сөзінің астарында ұшан теңіз ой жатыр. Ана — әрбір адам баласы үшін ең ыстық, жанға жақын, мағыналы да қастерлі сөз. Адамзат баласы алғаш дүние есігін ашқанда ананың ақ сүтімен бойына нәр алады, ана құшағына еніп, ана мейіріміне бөленеді. Адамның аузынан шығатын ең алғаш сөзі де – «ана». Міржақып Дулатов ағамыз айтқандай, бізді сүйетұғын, күйетұғын, әрқашан қамымызды ойлап жүретұғын абзал жанды адам, бұл – ана. Алдыңа қойған мақсатыңа жетуің үшін ана жанын қиюға да дайын. Ана баласының үлгілі азамат боп өсуі үшін бар күшін салып, тер төгеді. Ананың махаббатына, құдіретіне тамсанған талай ақын әнін арнап, жырын жазып, талай жазушы қалам тербеген.</span>
Имя существительное это-часть речи , которая обозначает педметы и отвечает на вопросы кто? или что?
Мұнар, мұнар, мұнар күн
О, смутные, смутные, мутные дни…
Мрачнея, подернуты тучей они.
Молодые верблюды споткнулись о лед,
Самцы в - холощёных обращены.
Батыры любимые счастьем всегда,
И проблеска счастья теперь лишены.
Верблюды, идущие некогда в паре,
Теперь отвязались и бродят одни.
Вон нежные девы на крупы коней
Закинуты словно добыча войны.
Порублены воины, крики и вой,
Изрезаны вьюки жестокой рукой.
Сундук, что был полон золотом весь,
Валяется ныне, разграблен, пустой.
О, господи, сделай всё сном,
Этот день проклятый стал днем,
Когда умер батыр Исатай,
Когда смутой охвачен стал край.
Когда стрелы летели дождём,
Когда лунь с перебитым крылом
Не смог уж взлететь в небеса.
Когда знамя плеща на ветру,
Свернулось, забыв про игру.
Когда волк, прирученный тобой,
Свой ошейник в пыли потеряв,
Превратился в дворового пса.
Когда в степи нам скакуна,
Как не ищи, уж не сыскать.
Когда поднялся с Аркаулы
Свирепый северный буран,
Не видно стало вдруг ни зги.
Когда услышав издали,
Как рухнул тополь-байтерек,
Возликовали в раз враги.
Әлемдегі Батыс Карахан қаласында өмір сүрді. Ол анасы қызы Айша-Биби атты қызды жақсы көреді. Бірде қыздың әкесінің батасын алуға үміт артуға болмайды, батыр Карахан ауылға кіріп, сүйіктісін ұстап алып, қашып кетеді. Қыздың әкесі олардың артынан күзетшілерін жіберіп, оларды өлтіруді бұйырды.Ұзақ сүйетіндер, қудалаудан қашып кетеді. Бірнеше күн бойы үзіліссіз жарыс хартиясы қызды Асу өзенінде жүзуді шешті. Бірақ әкесінің күзетшілері оларды күтті. Олар қыздың бас киіміне кигізді - саукеле - кішігірім дала даусы. Қыз қызды жақсы өзен суға алып барып, киінуге кірісті. Ол өзіне сукельді лақтырды. Сол кезде оның лаулаған жыланы зақымданған болатын. Айша-Бибі сана-сезімін жоғалтып, оның өліп жатқаны анық болды. Сонда батыр Карахан оны алып, оны жақын маңдағы молдаға алып келді де, оларға батасын берді. Бірнеше минуттан соң ғана отбасылық бақытқа қол жеткізді. Айша Батырдың қолында қаза тапты. Сол күні және түнде, Карахан оны мәңгіге сүйді.Айша-Бибі қайтыс болған жерде, кейінірек мазар салынған. Оның жанында Карахан өзін өлтіргеннен кейін, сүйікті адамымен бірге болуға мәжбүрледі. Соңғы күндерге дейін ақ киім киген батыр Қарахан Аиша-Бибидің қабірінің жанында тұрып, оны қорғап, Құдайға дұға етіп, кешірім сұрады.Тақуалық пен киелілік үшін адамдар оны қасиетті деп санай бастады. Бұл жерде «Әулие Ата» деп аталды.
