Людзи радавалися цёпламу(м.р.,д.склон,-аму) дню, дзядуля шчыра падзякавау́ маладому(м.р.,д.склон,-аму) чалавеку, вяликаму(м.р.,д.склон,-аму)веласипеду знайшлося месца у́ татавым гаражы.
LOL fsfsfssfdfsfsfs sfsfsfsfsfsf
Асабліва прыгожы і сумны беларуская лес у раннія восеньскія дні. На залатым фоне жоўтай лістоты вылучаюцца яркія плямы размаляваных клёнаў, асін. Павольна кружачыся ў паветры, падаюць з бяроз пажоўклыя лёгкія лісце. Ад дрэва да дрэва працягнуты тонкія серабрыстыя ніткі ліпкай павуціння. Ціха ў восеньскім лесе. Шамаціць пад нагамі апалае сухая лістота. Сее – дзе чырванее капялюшык позняга подосиновика. Тонка просвистит рабчык, прокличут высока ў небе лятуць вушаком жураўлі. Што – то сумнае, развітальнае чуецца і бачыцца ў восеньскім лесе. Чысты і празрысты восенню паветра, празрыстая вада ў лясных ручаях. Бачны кожны каменьчык на дне. Яшчэ цвітуць познія восеньскія кветкі. Рыхтуюцца да адлёту пявучыя птушкі. Не – не – затрашчыць ў лесе дрозд, застучит на сухім дрэве працаўнік дзяцел. Яшчэ зялёны, губляючы саспелыя жалуды, стаіць на краі лесу стары магутны дуб. Але ўжо агаліліся вяршыні бяроз. На цёмным фоне суцэльнага яловага лесу выразна бачныя яркія фарбы клёнаў і асін. Ужо абляцелі, плаваюць на вадзе лёгкія пажоўклыя лісце іў. Добра ў восеньскім квяцістым лесе, доўга не хочацца сыходзіць з яго, развітвацца з залатымі восеньскімі днямі
Губаты яго паэтаму так и назвали тамушто кали дзеци лясничага пазнакомились з им то у яго нижняя губа адвисала ен быу дыхлик и не мог гулять но потым яго накармили и ен стау игрывы вот тольки зря яны яго прыручыли тамушто ен стал дамашним гэта яго и пагубило