<span>Тата вярнууся з лесу и прынес вожыка.Быу ен малы, круглы и калючы.Вожык ляжау на падлозе и не разгортвауся.Звярку было страшна и няутульна.Са страхи старога хлява тата сцягнуу тры купины моху, змайстравау вожыку пасцель.Мох быу зялены, пушысты.Пасцель выйшла мяккая, цеплая.</span>
Каму прыходзілася хоць раз пабачыць гэты ку точак, той не забудзе яго ніколі. Гэта быў акраек лесу, таго самага лесу, дзе цяпер стаяць такія слаў ныя дубы. Яны былі выносныя, стройныя, бы то чаныя, і такія тоўстыя, што тры чалавекі не маглі абняць камель рукамі.
Пад узгоркам блішчала круглае возера, яно ру халася і пералівалася, як жывое срэбра.
Над саменькаю вадою цягнуўся прыгожы шлях сакаўной зеляніны. Тут былі высокія сітнякі і цэ лыя зараснікі аеру. Дзе-нідзе пападаліся кучара выя круглыя кусты лазы. Сям-там пракідаліся вы сокія алешыны, а па суседству з імі красаваліся дзве прыўдалыя хвоі. Здавалася, што гэта дзве ма ладзіцы, што пайшлі па ваду ды загаварыліся, а загаварыўшыся, так і засталіся.
Тут жа была і рачулка, бойкая і жвавая. Прыпы ніўшыся ў возеры, зноў лілася, павівалася ў зялё най даліне. Калі ўставалі грозныя цёмна-сінія хма ры і грымелі далёкія громы, яна кацілася па даліне, абягала возера. Нават сам лес таемна шапацеў чул лівымі лісточкамі-струнамі. Усё гэта злівалася ў прыгожую музыку. Здавалася, увесь прастор на паўняўся тады спевамі і музыкаю. (162)
Прачытаушы твор василя быкава жураулины крык я пазнаемилася з яго галоуными героями,якия пакинуты прыкрываць адступленне батальена на пераездзе.Але з усих салдат мне найбольш спадабауся фишар.Ен не быу ваенным,ен быу вучоным.Карпенка не личыу яго сапраудным вучоным и фишару хацелася,каб старшына змяниу пра яго меркаванне.
Хто:
Матуля, Дзядуля, конь, птушка
Што:
Ручник, кватэра, дождж, надвор'е
