1. Былина, басня
2. Былина
3. Былины
4. Илья Муромец
5. Кот в сапогах, полевая мышка и серый волк
6. Баба Яга, Кощей Бессмертный, Конек горбунок
7. Сказка о рыбаке и рыбке
8. Андерсон, Пушкин
9. (3)
10. Повести, романы
11. Пушкин
12. Сказка о потерянном времени
Ідейний зміст повісті<span> Вольтера – згубний вплив суспільства на “природну людину”, що і зумовило складність, багатогранність образу Простака, який протистоїть цивілізації, а не захоплюється нею.</span>
<span>Головна суперечність твору: "Природна людина" — "штучна" людина (продукт цивілізації).</span>
В центрі уваги ті риси французького життя, які, на думку письменника, суперечили здоровому глузду, природному єству людини: "Його розум, не викривлений помилками, зберіг усю свою природну прямизну. Він бачив речі такими, якими вони насправді є, між тим як ми, під впливом засвоєних у дитинстві поглядів, бачимо їх скрізь і завжди такими, якими вони ніколи не бувають".
<span>Природний розум вищий від здорового глузду, набутого в умовах цивілізації, бо остання наскрізь отруєна забобонами. В основі комічного у творі лежала саме невідповідність суджень природного глузду і загальнопоширених суспільних звичаїв (забобонів)</span>
<span> </span>
Паўлінка і пан Быкоўскі з'яўляюцца цэнтральнымі вобразамі камедыі
"Паўлінка". Увесь сюжэт п'есы будуецца на супрацьпастаўленні і
супрацьстаянні гэтых двух герояў. Такі прыём дазволіў аўтару стварыць не
толькі каларытныя і запамінальныя вобразы, але і цудоўную, адметную
беларускую камедыю.
Паўлінка з'яўляецца ўжо ў першым акце п'есы, і ўсе далейшыя падзеі
прама або ўскосна звязаны з ёю. Хаця, зрэшты, яна і ёсць тая прычына,
з-за якой пачынаецца ўвесь сыр-бор. Паўлінка — маладая, прыгожая і
прывабная сялянская дзяўчына. У потайкі ад бацькі яна сустракаецца са
сваім каханым сялянскім хлопцам Якімам, якога яе бацька ненавідзіць за
"палітыку". Для далейшага развіцця п'есы Я. Купала выкарыстоўвае даволі
распаўсюджаны літаратурны сюжэт: больш заможны і "радавіты" шляхцюк
сватаецца да дзяўчыны, увесь пасаг якой — яе дзявочая прыгажосць, а таму
купіць гэты тавар, на яго думку, вельмі лёгка. Звычайна, здавалася б,
сюжэт аб ня-роўным шлюбе аўтар уздымае да ўзроўню нацыянальнай праблемы.
За знешняй згодай Паўлінкі з воляю бацькі, які знайшоў жаніха на
кірмашы (даволі сімвалічны момант) , прыхаваны пратэст дзяўчыны.
Быкоўскі з'яўляецца ў творы толькі ў другой дзеі, на вечарынцы ў
Крыніцкіх, хаця задоўга да з'яўлення героя п'есы глядач ужо і
падрыхтаваны да адпаведнага яго ўспрыняцця (са слоў Паўлінкі і яе
бацькі). Быкоўскі сватаецца да дзяўчыны. Ён са скуры вылузваецца дзеля
таго, каб прадэманстраваць перад гасцямі і Паўлінкай сваю "вышэйшасць" і
"разумнейшасць". Дзеля гэтага Быкоўскі адкрыта пагарджае ўсім
"мужыцкім", асабліва беларускімі песнямі і танцамі. Яму здаецца, што
дзяўчына, убачыўшы разумнага, кемлівага і багатага пана, адразу дасць
сваю згоду на шлюб. Зрэшты, гэта яго не надта хвалявала, бо бацька
Паўлінкі Сцяпан Крыніцкі ўжо загадзя з "зяцем" аб усім дамовіўся. Поўны
гонару і фанабэрыстасці, упэўнены ў сабе, не разумеючы камічных
сітуацый, у якіх ён аказваецца, паўстае перад намі пан Адольф. Аднак усё
гэта падкрэслівае ягоную дурасць і недальнабачнасць. Таму Быкоўскі
дасягае сваімі паводзінамі адваротнага выніку: усе героі, за выключэннем
Сцяпана Крыніцкага, адкрыта кпяць з яго. Аднак пан Быкоўскі не звяртае
на гэта ўвагі і яшчэ з большай сілай спрабуе падкрэсліць сваю
"панскасць", ад чаго становіцца яшчэ больш нізкім, нікчэмным, мізэрным. У
выніку нават сам Крыніцкі, які хацеў бачыць у ім свайго зяця, з ганьбаю
выганяе пана са сваёй хаты.
Паўлінка, пан Быкоўскі — гэта своеасаблівая пара супрацьлеглых
герояў, з дапамогай якой аўтар выяўляе два розных падыходы да адвечнага
беларускага пытання — пытання "мужыцкасці" і "панскасці, шляхетнасці".
Сватанне Быкоўскага выклікае ў Паўлінкі спачатку іронію і смех, а потым,
калі ўсім стала зразумела, што за шляхетнасцю і ганарыстасцю пана
нічога больш няма, — пагарду. Паўлінка разумее, што не так лёгка
перамагчы бацькаву волю, калі ісці напралом. Таму яна скарыстоўвае іншы
шлях: спачатку паказвае ўсім, хто такі на самой справе пан Быкоўскі, а
потым сама выбірае свой лёс.
Сапраўды, колькі смеху выклікаюць у чытача тыя сцэны, дзе пан
Быкоўскі вучыць Паўлінку "панскім" танцам, або дзе пана памылкова
прымаюць за выкрадальніка Паўлінкі. У Я. Купалы гэта зусім не смех дзеля
смеху. Вобразам Паўлінкі аўтар сцвярджае высокую чалавечую годнасць
простых людзей; сцвярджае, што шляхетнасць — гэта стан душы чалавека,
які не атрымаеш у спадчыну разам з родавым маёнткам.
П'еса, напісаная на пачатку XX ст. , ужо мела сваіх папярэднікаў.
"Быкоўскія" свайго часу востра крытыкаваліся ў "Пінскай шляхце" В.
Дуніна-Марцінкевіча, "Модным шляхцюку" К. Каганца. Я. Купала ў вобразе
Быкоўскага змог настолькі ўдала акумуляваць і сінтэзаваць адмоўныя рысы
літаратурных герояў ранейшых твораў, што вобраз Адольфа Быкоўскага стаў
сімвалічным, а яго прозвішча і імя ператварылася з уласнага ў агульнае,
назыўное.
Надеюсь поможет
Чацкий критикует закоснелость взглядов московского общества, его умственную неподвижность. Выступает он и против крепостничества, вспоминая о помещике, променявшем своих слуг, неоднократно спасавших его жизнь и честь, на трех борзых собак. За пышными, красивыми мундирами военных Чацкий видит «слабодушие», «рассудка нищету». Не признает герой и «рабского, слепого подражанья» всему иностранному, которое проявляется в чужевластье мод, в засилье французского языка.<span>Чацкий обо всем имеет свое собственное суждение, он откровенно презирает самоуничижение Молчалина, лесть и низкопоклонство Максима Петровича. Александр Андреевич оценивает людей по их внутренним качествам, независимо от чинов и богатства.</span>Фамусов не любил все, что связано с образованием. И поэтому он не любил людей умнее его и очень злился, когда такие встречались. Фамусов не любил и не ценил простых людей, он к ним просто не прислушивался. Зато любил и уважал людей богатых, в высоком чине. И не важно, что эти люди могут быть глупыми или продажными. Такие люди привлекали Фамусова, и он был готов на все, только бы "втереться” в доверие к этим людям. Бедный человек никогда бы не стал другом и соратником для Фамусова. Вот, например, что говорит Фамусов Чацкому перед приездом знатного генерала Скалозуба:
Пожало-ста, сударь, при нем остерегись:
Известный человек, солидный,
И знаков тьму отличья нахватал;
Не по летам и чин завидный,
Не нынче завтра генерал...
<span> Окружение Фамусова представляет собой группу людей, объединенных одной целью. Эта цель заключается в том, чтобы заработать "легкие” деньги, как можно больше разбогатеть, чтобы не отставать от других знатных особ. Деньги и тема денег — это то, без чего невозможно существование этих людей. Деньги стали неотъемлемой частью их жизни. Деньги стали их друзьями, соратниками, темой для разговоров, смыслом жизни...
</span>