Якшо ты выбыраеш друга ты смотрыш чи добрый вин чи гарный чи не крадий . так и письменика ты выбыраеш чи уважный вин чи добры
У драме паказана разарэнне і збядненне працоўнага беларускага сялянства. Гэты твор аб рэвалюцыйных імкненнях беларускага народа аб яго сацыяльных і нацыянальных спадзяваннях. Тэма "Раскіданага гнязда” ўзята з жыцця. У аснову сюжэта п'есы пакладзены канкрэтны гістарычны факт, выпадак у сям'і Луцэвічаў. З аўтабіяграфіі Янкі Купалы вядома, што яго продкі доўгі час арандавалі зямлю, якая належала князю Радзівілу. Але па нейкім прычынам ён адбірае гэту зямлю у дзеда.
Падзеі у драме паказаны у 1905г., калі народныя масы узняліся на змаганне за свае правы і свабоду. У п'есе ставіцца пытанне: дзе шляхі да свабоды і шчасця, дзе праўда, як выратаваць сям'ю ад галечы.
Лявон і Марыля шукаюць праўды з дапамогай закона. Яны прывыклі пакарацца і жывуць надзеяй на літасць, на справядлівае рашэнне суда. Лявон – нястомны працаўнік, спагадлівы бацька. Ён моцна і самаахвярна любіць сваю зямлю-карміцельку, аддае ёй усе сілы, не можа жыць без яе. Лявон лічыць зямлю, на якой працуе, сваёй уласнасцю. Яна належыць яму па праву спадчыны, перайшла ад дзядоў і бацькоў. Лявон лічыць, што царскі суд узаконіць яго права на зямлю, якую хоча адабраць паніч, але дарэмна: суд і закон на баку памешчыка. У Лявона страчана апошняя надзея на справядлівасць. Даведзены да роспачы і адчаю, Лявон канчае жыццё прыгубствам. Самагубства Лявона — пратэст супраць несправядлівасці, але пратэст чалавека знясіленага жыццём, не здольнага больш супраціўляцца эксплуататарам. Трагедыя Лявона у тым што ён не бачыць і не ведае сапраўдных шляхоў за волю і зямлю. Толькі перад смерцю ён пачынае разумець, што праз суд нельга дабіцца праўды.
Жонка Лявона Марыля неяк нагадвае свайго мужа, але адрозніваецца вынослівасцю, жыццё-устойлівасцю, гэта маці-пакутніца. Шмат гора бачыла Марыля і мала радасці. Непасільная праца, беднасць, надарвалі яе сілы, цяжкая хвароба прыкавала да ложка, але яна мужна пераносіць усе нягоды жыцця. Набожная жанчына бачыць свае гора і тлумачыць гэта "божай карай". Нягледзячы на усе гэта яна захавала душэўную мяккасць і спагадлівасць, моцна любіць сваіх дзяцей. Яна хоча выхаваць іх і выратаваць ад смерці. Маці у адчаі, што трэба разам з дзецьмі ісці на бадзянне па свеце. На вечныя мукі і здзекі. Яна сабе і дзецям шые жабрацкія торбы. У характары жанчыны шмат цярплівасці і пакорлівасці. Маці хоча прымірыць Сымона з панічам, угаворвае яго ісці у панскі двор на службу. Але сын разумее свае жыццё па-іншаму. Ён лічыць, што прымірэнне з панічам было б здрадай, адступнасцю, прыніжэннем чалавечай годнасці. Вось чаму ён асуджае сястру Зоську за сувязь з панічом.
Купала паказвае, як пад уплывам усяго перажытага: смерць бацькі, ганьба сястры, страта зямлі, разбурэнне гаспадаркі, размова з незнаёмым, Сымон духоўна аднаўляецца, расце яго свядомасць, змяняюцца погляды на жыццё. Цяпер ён разумее, што царскі закон не можа абараніць інтарэсаў працоўнага чалавека, "трэба ваяваць розумам, а не тапаром” і гэтаму ён вучыць другіх. Сымон знаходзіць сваю сапраўдную мэту у жыцці – уступае на рэвалюцыйны шлях барацьбы. Стаць на гэты шлях яму дапамагае незнаёмы. Разам з ім Сымон ідзе на "вялікі сход па бацькаўшчыну” змагацца за агульныя інтарэсы.
Няня Пушкина, Арина Родионовна Яковлева, родилась 10 (21) апреля 1758 года. Мать ее, Лукерья Кириллова, и отец, Родион Яковлев, были крепостными, имели семерых детей. Арина было ее домашнее имя, а подлинное – Ирина или Иринья. Как крепостная крестьянка няня фамилии не имела. В документах (ревизские сказки, метрические церковные книги и т.д.) она названа по отцу – Родионовой, а в быту – Родионовной. Родионовной ее именовали уже под старость, как это делается иногда в деревнях. Сам Пушкин ни единого раза не назвал ее по имени, а в письмах писал «няня». В литературе она именуется чаще как Арина Родионовна, без фамилии, либо, реже, под фамилией Яковлева. Иногда, кстати, ее называли также Арина Матвеева – по мужу.Ребенком она числилась крепостной подпоручика лейб-гвардии Семеновского полка графа Федора Алексеевича Апраксина. В 1759 году деревню, где жила Арина Родионовна, с людьми купил у Апраксина прадед А.С. Пушкина – А.П. Ганнибал. В 1781 году Арина вышла замуж за крестьянина Федора Матвеева. Жили они бедно, в хозяйстве не было даже скотины, понятно, почему Арина попросилась в няни.В 1792 г. она была взята бабушкой Пушкина Марией Алексеевной Ганнибал в качестве няни для племянника Алексея. А в 1797 году у М.А. Ганнибал родилась внучка Ольга (старшая сестра поэта). После ее рождения Арина Родионовна была взята в семью Пушкиных. Арина была кормилицей сестры поэта, няней Пушкина и его брата. Вскоре после рождения дочери Сергей Львович вышел в отставку и переехал с семьей в Москву. Арина, как кормилица и няня Ольги Сергеевны, уехала вместе с ними.«Была она настоящею представительницею русских нянь», – вспоминала об Арине Родионовне Ольга Сергеевна. Няня проживала у Пушкиных в Петербурге, на лето вместе с ними переезжая в Михайловское. Пушкин называл ее «мамушкой», относился к ней с теплотой и заботливостью.Последние годы своей жизни она жила в Петербурге в семье сестры поэта, Ольги Пушкиной. Арина Родионовна скончалась в возрасте 70 лет, в 1828 году. Такова простая история жизни няни А. Пушкина, которую он называл «наперсницей волшебной старины», «подругой юности моей», «доброй подружкой» и т.д. Александр Сергеевич любил добрую и ласковую нянюшку и посвятил ей свои произведения: «Няне», «Сон», «Вновь я посетил тот уголок земли», «Зимний вечер», «Свят Иван, как пить мы станем…». В одном из лицейских стихотворений «Сон» в 1816 году Пушкин так вспоминает о своей няне, называя её, как в старину, «мамушкой»:
Жил- был Алёша
1хороший мальчик
2чёрная курица
3под землёй
4конопляное семечко
5Лёша - задавака
6потеря семечка
7нашёл
8потерял навсегда
9наказание
10обо всём рассказывает
<span>11растование</span>
1)Куда попал старший брат?
2)Какую дверь не мог открыть старший брат?
3)Почему сказка Евгения Шварца называется Два брата?
4)Как соединяет Е. Шварц сказку и реальную жизнь?
5)Почему мальчику удалось спасти своего младшего брата?
