За жанром це балада. І хоч у цій баладі є елементи фантастики (втоплена княгиня піднімається з дна озера і розповідає свою трагічну історію), але в основу покладені реальні факти боротьби польського народу за свою честь і незалежність.
Смысл в том. жила на Руси царевна прозвали её так потому что она не когда не улыбалась. Царь призвал всех шутов ис своего царства и сказал кто рассмешит царевну тот и возьмёт её замуж. тут появился иван-дурак и рассмешил её
<span>ітаратура з’яўляецца адным са сродкаў пазнання жыцця і, перш
за ўсё, чалавека. Каб болыы глыбока раскрыць характары, пісьменнікі
часта ідуць па шляху супастаўлення герояў. Такі прыём выкарыстаны Янкам
Купалам у паэме «Курган» пры абмалёўцы вобразаў гусляра і князя. У
параўнальным плане пададзены вобразы Сцёпкі і Аленкі ў аповесці «На
прасторах жыцця» Якуба Коласа. Гэтым прыёмам карыстаўся і У. Караткевіч
пры стварэнні вобразаў Пора-Леановіча і Горава ў апавяданні «Паром на
бурнай рацэ».
Абодвагероі — выпрабаваныя ў баях
ваенныя ў чыне каззітанаў, якія накіраваны з ротай салдат ахоўваць
адзіны паром, каб не аддаць яго ў рукі паўстанцам. У пачатку твора аўтар
зазначае, што аднаму з іх, Пора-Леановічу, «не вельмі верылі як
нашчадку сепаратысцкай фаміліі і ўраджэнцу Магілёва», таму «ў дапамогу
яму» паставілі Юрыя Горава, карэннага русака са старой маскоўскай
фаміліі, які быў паранены ў сутычцы з атрадам паўстанцаў пад Ракавам і
адасланы «ў тыл» на лячэнне. Сімпатыі чытача, здаецца, павінны быць на
баку Пора-Леановіча: чалавека, якому не давярае сам генерал урадавых
войск. Бо ці можна прыхільна ставіццаі да чалавека, роля якога —
шпіёніць? Але гэта толькі першае ўражанне. У. Караткевіч не навязвае нам
сваіх думак, а дае магчымасць разабрацца, хто ёсць хто?
Вось
мы бачым Горава, які ў думках апынуўся ў Маскве, успамінае сваю
старэнькую маці, каханую дзяўчыну Надзейку, марыць аб мірным жыцці. І
раптам — стрэл! Гэта страляў-забаўляўся з дуэльных пісталетаў
Пора-Леановіч. Горава ўразіў (каторы ўжо раз!) яго сухі прыгожы твар,
белыя валасы, бакенбарды і, галоўнае, страшнаватыя блакітныя вочы, у
якіх бачная была пагарда да ўсяго. І яшчэ рэзкі шрам паўз брыво і левую
скронь — адмеціна двубою. Многае можа сказаць пра героя яго партрэт.
Пора-Леановіча выдавалі вочы Аўтар далей скажа: «Яго нахабныя і страшныя
вочы гарэлі вясёлым шаленствам». І тут жа Гораў Дасць дакладную
характарыстыку Пора-Леановічу: «Чалавек, які сядзіць насупроць яго, —
страшны, вельмі небяспечны чалавек, драпежнік, у якога, пэўна, зусім
няма ў душы месца для так званых пакут сумлення». І вельмі хутка мы
ўпэўнімся ў гэтым.
Наступная ноч выдалася
«вераб’інай». Дождж паліў так, што, здавалася, паветра было менш, чым
вады. Вада прыбывала вельмі хутка, рака пайшла старыком. На перасцярогу
бывалага салдата Івана, які прапанаваў паставіць каравул на рацэ, каб не
здарылася бяды з прахожымі, Пора-Леановіч рэагуе іранічна: «Табе што да
таго? Няхай не суюцца ў ваду...» І калі Гораў хоча неяк абразуміць
Пора-Леановіча, гаворачы, што да свайго народа трэба адносіцца з
павагай, што людзі не вінаватыя, калі дрэнна робяць улады, той адказвае,
што народ — гэта быдла, якое па галаве трэба біць. І ваша, і наша, і
польскае, і ўсякае. Іншага яны не варты. Людзей не шкадуй. Ні жанчын, ні
дзяцей. Ідзі па трупах, і добра табе будзе.
І мы
пачынаем разумець, які жудасны чалавек гэты Пора-Леановіч. Для яго
галоўнае — стаць на той бок, які выйграе. А прысяга, закон гонару — гэта
не для яго. Яшчэ болып поўна раскрываюцца героі апавядання пры сустрэчы
з жанчынай, жонкай Грынкевіча, кіраўніка паўстанцаў, якая везла
памілаванне свайму мужу. Адзін (Пора-Леановіч) ведаў, што пакаранне
Грынкевіча будзе выканана гэтай ноччу, і наўмысна затрымліваў жанчыну.
Другі (Гораў), нічога не ведаючы, рызыкаваў сваім жыццём, каб
пераправіць жанчыну на другі бераг раз’юшанай ракі.
Менавіта
гэтая вераб’іная ноч паказала, якія розныя тыпы людзей увасабляюць
Пора-Леановіч і Гораў. Мы ўбачылі, што адзін з іх люта ненавідзеў
людзей, а другі ганарыўся сваім народам.
<span> Такія людзі, як капітан Пора-Леановіч, не павінны жыць на зямлі, — падкрэслівае аўтар, — і адмоўны герой гіне на дуэлі.</span></span>
Образ Пугачева в романе А.С Пушкина "Капитанская дочка"-это образ народа,народного гнева ,бунтарства русской души и беспощадной силы.Художественный образ Пугачёва изображён в соответствии с литературными принципами произведения,а не с историческими принципами исследований,поэтому автор даёт представление о Пугачёве,как о человеке,а не как о кровавом и бессердечном главаре бунта.
Есенин создаёт сложный образ Пугачёва-это сильный,решительный человек,который обдуманно идёт на восстание,оценив всю боль народную и услышав мольбы людские.Емельян пытается построить крестьянский рай,изменить жизнь к лучшему.Пугачёв не сторонник жестокого мятежа,
беспощадного и стихийного.Он хочет справедливой войны,
подготовленной,жестокость наряду с доверчивостью атамана.За новый мир он идёт до конца,не веря в поражение,но соратники предают его.Трагедия Пугачёва в том,что он не смог передать людям силу своей веры в победу,он не смог обуздать стихию бунта и остаётся один,попадая на плаху.
О чём говорит Пугачёв?--Есенина волновал вопрос крестьянского рая,а Пушкина-вопрос чести и достоинства дворянства.У Есенина Пугачёв главный герой,у Пушкина-второстепенный.У Есенина образ поэтизирован,
идеализирован,у Пушкина литературный образ,на основе исторического.У Есенина Пугачёв называется царём,чтобы повести народ за собой,у Пушкина он атаман и самозванец.
К чему призывает?-У Есенина Пугачёв не сторонник жестокого мятежа,беспощадного и стихийного,он хочет справедливой войны.У Пушкина образ Пугачёва-это образ восставшего народа,гордого и беспощадного,полного гнева и жестокости.
О чём горюет Пугачёв?-Сподвижники Пугачёва у Пушкина-шайка убийц,страшные,лихие люди,у Есенина единомышленники,друзья,смелые, отважные люди,но предавшие атамана.
Так кто же Пугачёв,народный герой и спаситель,или кровавый убийца и самозванец?Пушкин не даёт прямого ответа на вопрос,автор оставляет выбор за читателем,решить самим,кто же такой Емельян Пугачёв.Есенин рисует образ исторической фигуры,Пугачёв-новый герой,с которому автор относится с симпатией,сочувствием и пониманием.
<span>Я положил себе зарок молчать до срока-,Пугачёв молчал о своих планах,пока не был готов поднять и повести за собой народ.В</span>ести войну нужно разумом,набравшись сил,а не руководствоваться только гневом и ненавистью<span>
Ржет дорога в жуткое пространство -Подняв на восстание людей,Пугачёва терзала неизвестность,что их ждёт?-жуткая участь неизвестности,в которою он с казаками поехал на лошадях.
Луна, как желтый медведь,
В мокрой траве ворочается-Тревога,раздумья,герой видит всюду предостережения,нет права на ошибки,всюду таятся враги,поэтому и луна в траве,как знак опасности.
Яик, Яик, ты меня звал
Стоном придавленой черни!-Слова атамана,пришедшего на реку,приведшего народ за собой ,к яикам, по зову угнетённого народа,услышав людские стоны.</span>