Сёння
шмат людзей робяць так, як жадаюць іншыя. Мы пастаянна бяжым за модай, нават апранаемся так, як подабаецца іншым, а не нам. А навошта? На гэта пытанне проста
адказаць: усе мы залежым
адно ад аднаго, залежым
ад чужых меркаванняй і поглядайў нам усім патрэбна быць падобным адзін на аднаго. Ніводны чалавек не можа існаваць без гэтага. Усе мы аднолькава чапляемся за іншых і жадаем, каб нас заўважылі. Але ці можам мы
назваць гэта славай? Думаю, што не. Я лічу, што слава — гэта такія адносіны паміж людзьмі, дзе адзін чалавек падае прыклад іншым. Многія жадаюць гэтага, але гэта зусім нам не патрэбна. Сёння ўсе мы можам жыць сваім жыццем, нягледзячы на погляды іншых. Мне здаецца,
што так і трэба жыць. У кожнага толькі адно жыцце, і яго трэба пражыць так, як падабаецца менавіта табе.
Чалавеку патрэбна не слава, чалавеку патрэбна свабода ад меркаванняў іншых. Толькі тады мы пачнем жыць сапраўдным жыццём<span>.</span>
1. Сталёвае кавадлачка для кляпання касы.
2. Страва (пiрог).
3. Грыб
1. Жывёла (бык)
2. Ягада
3. Птушка
<span>Крабаў у Татарскім праліве лавілі, селядцы, у пуціну – ласосяў.</span>
Ну і вот, судзілі.
<span>Як удзельніка вайны і ўзнагароджанага, яго прызначылі намеснікам дырэктара льнозавода, далі добрую кватэру ў другой палавіне папоўскага дома.
</span>
<span>Выпілі, закусілі, нічога не кажуць, яшчэ выпілі, закусілі – маўчаць.
</span>
Пасадзілі нас у КПЗ, пачалі следства.
Ответ:
Верш апавядае аб тым, як можна любиць сваю родную мову. Ен пабуджае нас да таго, што любиць мову дабрэй за усе циха, па-свойму.
Аутар параунае родую мову з маленькай крыничкай, и гаворыць, што крыница не хвалицца, што грымотрей за прыбой, яки, хутчэй за усе, параунауся з чужой мовай.
Сам паэт у самым пачатку папярэджвае, што не будзе хвалицца сваей мовай перад иншыми