У апавяданні В. Карамазава «Дзяльба кабанчыка» расказваецца пра звычайны для вясковага жыцця эпізод — дзеці прыехалі ў вёску да маці «на свежыну». Але пісьменнік звяртае нашу ўвагу на паводзіны дзяцей, іх адносіны да маці. Маці вырасціла, выпеставала трох дзяцей: Веру, Ніну і Сцяпана. Мы даведаліся, што ўсе яны добра ўладкаваліся, жывуць у горадзе, не адчуваюць сябе беднымі, а дапамагае маці толькі адзін Сцяпан. Вера і Ніна нават не адчуваюць сваёй віны за тое, што даўно не былі на магіле бацькі, забыліся туды дарогу. Не заўважаюць, што іх маці стала зусім старэнькай, а даглядае такую вялікую гаспадарку. I даглядае не для сябе, а для таго, каб дзеці, прыехаўшы, маглі чаго ўзяць. Пісьменнік не апісвае знешнасці сясцёр, а ўсю ўвагу надае адзенню малодшай сястры Ніны — белы плашчык, чырвоны берэцік, лакавыя чаравічкі. Яна прыехала не дамоў, а ў госці. Ці можна ў белым плашчыку і лакавых чаравічках дапамагчы маці па гаспадарцы? Канешне, не. Ды яна і не збіралася дапамагаць. Яе не ўразілі словы маці аб тым, што цяжка стала «цягнуць» гаспадарку — рукі ломіць і не хапае сіл. Але найбольш яскравы эпізод, які характарызуе ўсіх дзяцей — сцэна дзяльбы кабанчыка. «Смешна было глядзець, як маці бярэ з агульнай кучы кавалак, варочае яго з боку на бок, перакладае з рукі ў руку, гадаючы, каму пакласці, а сёстры і Коля ўважліва сочаць за матчынымі рукамі, маўчаць, ані слова — не да размоў...» Сясцёр і зяця турбуе толькі адно, каб толькі іх не абдзялілі. Адзін толькі Сцяпан заўважае, што маці недзе парэзала палец і ён, заматаны ў белую анучку, «падобны на белую каціную лапку». Аднаму Сцяпану няёмка, што маці ўсё мяса аддае ім, а сабе нічога не пакінула. Менш за ўсё маці думае пра сябе, а дарослыя дзеці нават не заўважаюць гэтага ў прагным жаданні атрымаць найлепшы кавалак. <span> З усіх дзяцей мне падабаецца Сцяпан. Толькі ён зразумеў сваю памылку і вярнуўся да маці. Ён не прымае жорсткасці і абыякавасці іншых дзяцей. Яму сорамна перад бацькам, што не спраўдзіў яго надзеі і з'ехаў у горад. Сцяпан — адзіны чалавек, якога і можна назваць сапраўдным сынам, а астатнія дзеці ўжо «страцілі святое штосьці», «ачарсцвелі душою».</span>
Детство провел в имении Ясная Поляна Тульской губернии, Москве и Казани. Рано осиротел (мать умерла в 2 года, отец в 9 лет), воспитывали опекуны.
Получил домашнее образование. Затем в1844 г. поступил в Казанский университет (при поступлении показал отличные знания «турецко-татарского языка»), где до 1847 г. изучал сначала восточные языки, затем юриспруденцию. Затем 4 года прошли в Ясной поляне, Москве, Санкт-Петербурге в попытках вести помещичье хозяйство, самостоятельно изучать юриспруденцию, музыку, в светских развлечениях. В 1848 г. в Санкт-Петербурге успешно сдал экзамены по 2 предметам на кандидата прав.
Многие могли бы сказать, что это победа, мол он стал свободен, принял решение уйти самовольно, свободолюбиво. Но как по мне, этот человек просто сломался. Какая же это победа? Тогда и самоубийство можно назвать победой и освобождением он оков этой гнетущий жизни. Но это же не так?
Это книга об удивительных приключениях Гулливера, происходивших с ним во время путешествия. Сначала его допекают лилипуты из страны Лиллипутии, потом не налюбуются великаны из страны Великании. В стране Лилипутии сначала его боялись, связывали верёвками, стреляли по нему стрелами, а когда поняли, что он не опасен, подружились с ним. <span>В Великании с ним обращались как с любимой живой игрушкой, лелеяли и холили его, даже умудрились построить ему малюсенький домик С крошечной мебелью
