<span>Тринадцатилетний подросток Васютка Шадрин пошёл в тайгу за кедровыми орешками. В кедровнике он подстрелил глухаря и, преследуя раненую птицу, заблудился. Почти 5 дней мальчик проплутал по тайге. Были у него минуты отчаяния и страха, но он всё-таки не пал духом и выбрался из тайги к Енисею, где его подобрали рыбаки. Спасло Васютку то, что он взял с собой ружьё и спички. Разведя костёр, он грелся, сушил одежду и запекал птиц, подстреленных из ружья: глухаря, уток, гусей. Но самое главное, что спасло Васютку, --это смекалка и знания, полученные из рассказов охотников и рыбаков. И, прежде всего, своего дедушки Афанасия и отца, которые всегда говорили: «Тайга, наша кормилица, хлипких не любит!» Васютка вспомнил, что в хвойной тайге нужно искать лиственные деревья и кустарники, который растут вдоль ручьёв и рек. А речка может вывести к Енисею, где всегда есть люди. К исходу второго дня мальчик нашёл такую лесополосу и вышел по ней к озеру. В нём было много речной белой рыбы. Васютка понял, что озеро проточное и из него вытекает речка не только по этой примете, но и потому, что застреленную вечером на озере и не выловленную им утку, к утру течением отнесло к протоке. Обойдя озеро, мальчик нашел речку и по её берегу вышел к Енисею, где его подобрали рыбаки с бота дяди Коляды. Конечно, Васютка подробно рассказал о своих приключениях и показал взрослым найденное им озеро, раньше неизвестное и не обозначенное на картах. А поскольку богатое рыбой озеро первым нашёл Васютка, так уж повелось с самого начала, что его начали называть именем мальчика -- Васюткино озеро.</span>
План рассказа.
1)Путь к озеру.
2)Ребята и утята.
<span>3)До свидания,утята</span>
Человек и мир – это два неразрывных понятия. Человек существует благодаря миру, а мир есть благодаря человеку. Мир настолько огромный, что его трудно понять и трудно себе представить. Человеческая душа, а также возможности такие же безграничные. Когда человек открывает для себя мир он становиться мудрее и умнее. Мир учит человека жизни, заставляет его выживать и совершенствоваться.
Зімовая казка вельмі рамантычная. Яна і сумная, і радасная, белая і бліскучая. Хочаш убачыць казку? Выходзь на вуліцу! Азірніся вакол! Ці ёсць у свеце найбольш чароўная і дзіўная пара года, чым зіма ? Кожны адкажа па – рознаму. Але я адкажу: «Не!» Я вельмі люблю зіму, зімачку, зімку. Для мяне зіма – гэта бясконцая прыгажосць прыроды, найчыстае і марознае паветра, дрэвы ў беласнежных уборах, чароўныя святы Новы год і Каляды, катання на санках і каньках. У гэтым годзе снегу вельмі мала. Як шкада! Але на Каляды пайшоў шматкамі сапраўдны, пухнаты снег. Да гэтага з неба сыпаласі дробная і жорсткая крупы, ад якіх было холадна і няўтульна. Снег прыбраны і радасны, ён стварыў свята. У марозным паветры задумаўшыся апускаюцца сняжынкі. Дрэвы працягваюць ім насустрач рукі – галінкі, назбіраўшы, цяжка іх апускаюць да зямлі. Дамы ў горадзе адразу сталі урачыстымі, ім зіма насунула шапкі. З-за снегу вечар стаў святлей і безабаронным. Ліхтары на вуліцы пакрыўджана і блізарука ўтаропіліся ў прастору, снег заляпіў ім вочы – не падглядваў. А я стаяў ўвечары на плошчы, не варушачыся і атрымліваючы асалоду ад гэтай казкі. Лёгкія ўзорныя сняжынкі садзіліся на вейкі, ахутвалі ўсю вопратку, кружылі свой карагод. Зямля памылася, апранулася ў белы нарад. У мяне пад акном расце рабіна. Я гляджу на яе і адчуваю здзіўленне як яна такая стройная і далікатная можа супрацьстаяць і марозам і цяжкаму снегу, які ўпаў на яе. А здалёк, я быццам бачу не дрэва, а казачную дзяўчыну, якая надзела серабрыстае футра, завязала белую пухнатую хустку, якая на сонцы здаецца проста чароўнай – столькі гуляе на ёй фарбаў. Здаецца, калі дакранешся да рабіны, знікне казка. Я гляджу на рабіну і бачу, што дзесьці на яе далікатных галінках вісяць нахмураныя ледзяшы, на якіх гуляе сонечны зайчык. Гэтыя ледзяшы – як сумныя слёзы маёй прыгажуні. Але вось пачалі танцаваць вальс далікатныя сняжынкі з халодным ветрам. Склаліся ў загадкавую фігуру. Што гэта ? Я гляджу, гляджу … Вядома ж, гэта да маёй прыгажуні – рабінкі скача прынц на белым кане.
Вось такая ў мяне зімовая казка. Я ведаючы, што ў свеце яшчэ ёсць шмат цудаў, якія дораць радасць і асалоду. Але заўсёды мяне будзе хваляваць прыгажосць зімы, і назаўжды запомніцца маярабінка – снягурка.