Контрреформация - как борьба католической церкви с Реформацией на рубеже 16-17 веков являлась по сути борьбой старого феодального строя с зарождавшимся новым капиталистическим строем. Народные массы по всей Европе поднимались на борьбу против феодальных порядков, выступая против католической церкви. Пытаясь вернуть себе прежнюю власть, римский папа шёл на любые преступления. Во Франции, где к реформации примкнуло много дворян и горожан, католики устроили резню протестантов в 1572 году на свадьбе сестры французского короля. Это событие вошло в историю как ночь Св.Варфоломея, когда было уничтожено более 30 тыс. протестантов. Успех этой варварской резни был весьма сомнительным, ибо вызвал по всей стране новое обострение религиозных войн и погромов.
Для борьбы с реформацией широко использовались такие церковные методы, как отстранение от церкви, предание забвению, постановка еретиков вне закона на всей территории Священной Римской Империи, сжигание еретической литературы.
Большую роль сыграла в этом Инквизиция, церковный суд мог обвинить любого человека на основании тайного доноса. Оправдаться перед судом было невозможно. Инквизиторы подвергали свои жертвы страшным пыткам. При помощи инквизиции церковь уничтожала участников народных движений, сторонников реформации, передовых учёных и писателей.
В 1540 году для борьбы с реформацией было создано тайное католическое общество "Орден Иезуитов", который был организован по-военному. Монахи Ордена не имели монастырей, это была по сути армия шпионов и доносчиков, во имя церкви не брезгующие пускать в дело яд или кинжал. С помощью иезуитов католической церкви удалось победить реформацию в Польше, Чехии, Италии, Южной Германии.
Однако несмотря на все принятые меры, нельзя назвать их полностью эффективными. В отдельных частях Европы (Англия, Нидерланды, Северная Германия, Скандинавия) реформация так и не была побеждена и практически вытеснила католическую церковь.
<span>Вітаўт–Аляксандр Кейстутавіч (~1350 — 27 кастрычніка 1430), князь гарадзенскі, князь троцкі, вялікі князь літоўскі (1392—1430). Сын Кейстута.</span><span>Пасля Крэўскай уніі (1387) Вітаўт узначаліў групоўку феадалаў ВКЛ, якія былі супраць уніі з Польшчай. З дапамогай Ордэна ён спрабаваў скінуць намесніка Ягайлы ў ВКЛ — свайго стрыечнага брата Скіргайлу, і заняць вялікакняжацкі сталец. Для дасягнення сваіх мэтаў двойчы (1384, 1389) перадаваў Тэўтонскаму ордэну Жамойць. У выніку гэтай барацьбы паміж ім і Ягайлам было заключана кампраміснае Востраўскае пагадненне (1392), паводле якога была прызнана фактыная вярхоўная ўлада Вітаўта ў ВКЛ, але Ягайла дэ-юрэ захоўваў тытул вялікага князя літоўскага.</span><span>Вітаўт праводзіў палітыку цэнтралізацыі дзяржавы і ўмацавання велікакняжацкай улады. Вёў актыўную знешнюю палітыку. Падчас Вітаўта ВКЛ працягвала падтрымліваць Цвярское і Разанскае вялікія княствы супраць Масквы. У 1395 уключыў у склад ВКЛ Смаленскае княства. Вёў пастаянную барацьбу супраць татар, ачысціў ад іх усю тэрыторыю паміжДняпром і Азоўскім морам, але ў 1399 пацярпеў паразу ад тамерланаўскага палкаводца Эдыгея ў бітве на Ворскле, у выніку сарваліся яго планы панавання над усімі землямі колішняй Русі. Нягледзячы на гэта, Вітаўт захаваў кантроль ВКЛ над Паўночным Прычарнамор’ем.</span><span>У 1401 падпісаў Віленска-Радамскую унію, паводле якой дэ-юрэ атрымліваў вялікакняжацкі тытул, а ВКЛ прызнавался роўным з Польшчай суб'ектам міжнароднага права. У выніку стаяння на Угры (1408) вызначыў усходнюю мяжу ВКЛ па рэках Угра і Ака. У бітве пры Грунвальдзе (1410)узначальваў войскі ВКЛ. У 1413 падпісаў Гарадзельскую унію, якая дэ-юрэ давала каталікам перавагі ў заняцці дзяржаўных пасад, але дэ-факта Вітаўт прызначаў на пасады гледзячы толькі на сваё ўласнае меркаванне. Заснаваў у ВКЛ праваслаўную мітраполію незалежную ад маскоўскай, першым мітрапалітам якой на Новагародскім саборы быў абраны Рыгор Цамблак. Падчас Вітаўта ў 1420 Віцебск, Полацк і Вільню наведаў Геранім Пражскі - паплечнік Яна Гуса. У 1422 у Чэхію прыбыў намеснік ВітаўтаЖыгімонт Карыбутавіч з 5-тысячным войскам, такім чынам Вітаўт змагаўся за вяртанне Жамойці. Паводле Мельніцкага дагавора (1422) Ордэн перадаў Жамойць Вітаўту ў пажыццёвае валоданне.</span><span>Падчас Вітаўта ВКЛ дасягнула найбольшай магутнасці і памераў: ад пскоўскай мяжы да Чорнага мора і ад Акі і Курска да Галіцыі. Вітаўт двойчы адмаўляўся прыняць каралеўскі тытул, нарэшце ў 1429 згадзіўся на гэта і на 1430 была прымеркаваная яго каранацыя, але ён памёр напярададні яе, калі ўжо сабраліся госці з усёй Еўропы, бо быў ужо вельмі стары. Пасля смерці Вітаўта вялікім князем быў абраны Свідрыгайла, які канчаткова разарваў унію з Польшчай.</span>
Напиши по русски
а то я не понимаю
Ьоогалалпрлааплрлмошплпьмоандпоослулдмрсочоалрщмгсрле нснврпщрлмоашпднлгпоа