Ответ:
Берельский могильник
Период V–IV вв. до н.э., эпохи раннежелезного века Восточного Казахстана получил название берельского периода. Название связано с местонахождением Берельского могильника в Катон-Карагайском районе. Могильник состоит из 40 курганов. Высота самого большого из них 9 метров.
Перемога добра над злом
Сьогодні я йшла зі школи, і зустріла хлопчика. Він лежав на землі весь в багнюці, і плакав. Я підійшла і запитала,-"Хлопчик,чому ти на землі,і чому плачеш?" Хлопчик відповідає-
-Мене вдарили мої друзі я впав. Вони розсміялися і втекли.
Я допомогла хлопчикові піднятися і ми пішли до лікарні. У нього був перелом руки. Я спрашую у хлопчика-
-Де ти живеш? Знаєш номер батьків?
Він відповідає-
-Ні..
Я не знала що робити і все ж запитала: -
-Ти запам'ятав як виглядали твої друзі?
Відповідає-
-Так, вони були в чорній шапці, у фіолетовій куртці. І в зелених крассовках.
Я пішла пошукати їх. І знайшла їх! Вони курили сидячи на камені. Я підійшла і запитала-
-Це ви? Навіщо ви побили хлопчика? У нього перелом руки!
Відповідають-
-А чим ви доведете що ми? Ти подаси В суд чтоли?
Я побігла в лікарню до хлопчика. Він сказав що біля його була його подруга, вона зняла і сама втекла від страху. Телефон залишився у цього хлопчика.
Я взяла телефон і віднесла в міліцію. Цих хлопчиків спіймали і посадили в тюрму.
Хлопчик мене подякував і сказав-
-Ви дуже добрі. Спасибі вам
<span>Добро завжди перемагає зло!</span>
У кожнага чалавека павiнен быць сябар. I не проста сябар, а сапраўдны сябар. Вы запытаецеся, чым адрознiваецца проста сябар ад сапраўднага? Наконт гэтага ў мяне ёсць уласныя думкi.
На мой погляд, сапраўдным сябрам лiчыцца той, хто цябе разумев, хто заўжды гатовы дапамагчы ў бядзе, хто шчыра радуецца тваiм поспеха i, нарэшце, той, хто гатовы не толькi сказаць табе нешта прыемнае, але, калi трэба, то i справядлiва пакрытыкаваць, параiць, як выправiцца.
Даволi часта я чую прыкладна такiя словы: «Якiм цяжкiм стала жыццё. Якiмi злымi зрабiлiся людзi. Не людзi, а ваўкi. Сябар сябра гатовы прадаць за кавалак каўбасы. Ды й увогуле, — пра сяброў усе забываюць». З пачутага я раблю выснову: зразумела, час, у якi мы жывём, — складаны. А сяброўства, якое прадаецца за кавалак каўбасы, нельга называць сяброўствам. А аб тым, што ўсе забываюць пра сяброў, я мяркую так: не важна бачыцца кожны дзень, часта хадзiць адзiн да аднаго ў госцi, галоўнае — прыйшоўшы да сябра са сваёю радасцю цi бядою, пабачыць у яго вачах шчырую падтрымку, радасць за твае поспехi цi спачуванне тваёй бядзе. Сапраўдны сябар зробiць усё магчымае, каб дапамагчытабе, хоць словам, хоць справай.
Я шчаслiвая. У мяне ёсць сапраўдная сяброўка. Яе завуць Лера. З Лерай я магу падзялiцца i болем, i радасцю, i трывогай, i няўдачай. Упэўнена — яйа са мною таксама. Не адзiн раз Лера дапамагала мне знайсцi выйсце з цяжкага становiiнча, заўсёды раiць, як зрабiць лепш. Не так даўно я хварэла. Да мяне зайшлi мае аднакласнiцы. Сярод iх была i Лера. Дзяўчаты збiралiся пайсцi ў кiно. Расказвалi, колькi цiкавага чулi пра новы фiльм. Мне было сумна: таксама хацелася на вулiцу. Развiтаўшыся, усе пайшлi. Лера засталася. На мае запытанне яна сцiпла адказала: «Нешта не хочацца». А я ж добра ведаю, што пабачыць гэтую стужку Лера марыла ўжо даўно.
Вы скажаце — такая дробязь не доказ сапраўднага сяброўства. А я упэўнена — яно праяўляецца менавiта ў дробязях. Мне хочацца бясконца гаварыць сваей сяброўцы: «Лера, ты самая добрая, самая чулая, самая свравядлiвая. Мне з табой вельмi цiкава. Нiколiнiколi не хварэй, нiколi не сумуй, не спазнай бед».