Кожная пара года асаблива прыгожая, але вясна, мне так здаецца, найпрыгажэйшая. З прыходам вясны быццам зараждаецца новае жыцця. Рэчки вызваляюцца з-пад халоднага льду, што укрывау яе усю зиму. Дрэвы прачынаюцца ад сну и распускаюць новыя лисця. Птушки здалеку прылятаюць на родную зямлю и звонкими галасами прабуджаюць нават усю зямлю ад крэпкага сна. Сонейка так сама прачынаецца и пачынае з новай силай асветливаць, саграваць усю зямлю. Чалавек так сама становицца найвесялейшым, падаткавым. Зимняя халодная пагода змяняецца на цеплую, ласкавую, вясеннюю. Цяпер ужо людзи апранаюць больш легкае адзенне. Нават увесь мир усю зиму чакау вясны, каб зноу адчуць цеплыню, ласкавасць, прыажосць роднай прыроды. Вось за гюта я так кахаю вясну.
У него было мягкое сердце.
Улицу покрывал мягкий снег.
По натуре он был мягкий человек.
Кровать устилала мягкая ткань.
Пад страхой хаты верабьиха гадавала чытырох детак .Мама кармила их чарвяками и вусеницами .Целы день яна насила им ежу .Малыя смешна разяуляли свае ротики .Птушаняты расли не па дням а па гадинах.Хутка яны стали падобны на сваю маму . СКАЗ-апавяданне.