Гляджу: ідуць па дарозе пан з чарнакніжнікам і раптам павярнулі да густога яловага лесу.
Грышку пакідаюць сілы: ён выпускае з рк дуду і падае, самлелы, на дол.
<span>Ад гэтага крыку прачынаюцца парабкі, бягуць на дапамогу і знаходзяць яе ў сенцах: яна ляжыць як нежывая.</span>
Фалькларыст і
вучоны Андрэй Беларэцкі ў пошуках цікавых гісторыяў трапляе аднойчы цёмнай
снежнай ноччу ў сядзібу Яноўскіх, што раскінулася пасярод глыбокага чорнага
лесу. Там ён сустракаецца з Надзеяй Яноўскай – маладой дзяўчынай, апошняй
прадстаўніцай свайго роду. Праз адзіноту і замкненасць свайго жыцця маладая
дзяўчына падаецца Беларэцкаму непрывабнай, блёклай. На твары яе – безвыходнасць
і страх будучыні. Старыя праклёны вяртаюцца, і Надзея, якой няма яшчэ
васемнаццаці гадоў, баіцца за сваё жыццё.
Маладая пані
разважае не па-дзіцячы. Адна ў збяднелым агромністым маёнтку, яна навучылася
жыць па-даросламу, шмат чытаць і думаць. Беларэцкі хутка разумее ў размовах з
гаспадыняй сядзібы, што яна не мае нічога агульнага са сваім продкам, які з-за
грошай здрадзіў сваёй зямлі і сваім людзям. Надзея – увасабленне найлепшага,
што насіла ў сабе беларуская шляхта – сумленнасці, высакароднасці, годнасці. І
ёй вельмі цяжка жыць цяпер у асяроддзі, дзе гэтыя якасці больш не шануюцца, а
шануецца толькі багацце і нажыва.
<span>
</span>
<span>Надзея Яноўская
хварэе на лунатызм, што робіць яе вобраз яшчэ больш недарэчным, непрыстасаваным
да рэальнасці. Яна быццам прывід, ходзіць па пакоях з высокімі столямі і
састарэлай мэбляй. Андрэй Беларэцкі закахаецца ў гэтую апошнюю прадстаўніцу
знатнага роду, вывезе яе са страшнага маёнтку ў лесе і ажэніцца з ёю. </span>
<span>Кошка Муся – мая сяброўка. Гэта мілае пухнатае стварэнне. Яна добрая, мяккая, пяшчотная, яна мяне любіць і разумее.
Муся - прыгажуня з кароткай бліскучай поўсцю шакаладнага колеру. Яна вельмі вытанчаная і грацыёзная. Яе лапкі тонкія і доўгія, кіпцюры таксама доўгія, але ніколі і нікога Муся не падрапала імі. Яе мыска, даволі шырокая, падобная на мыску сіямскага ката, кругленькія вушкі шырока расстаўленыя. Вочы ў Мусі бурштынавага колеру, круглыя і цікаўныя.
Наша котка не любіць цішыні і спакою. Яна можа гуляць і забаўляцца круглыя суткі: скакаць з шафы, катацца на дзвярах, бегаць за сваім мячыкам. Але больш за ўсё яна любіць гуляць са мной. Калі я вяртаюся са школы, яна пачынае хадзіць за мной і чакаць, калі прыйдзе час пасваволіць. Нашы гульні дастаўляюць нам аднолькавае задавальненне.
Муся есць трохі, але любіць добрае нятлустае мяса, малако, сметанку. А лепшы пачастунак для яе – свежая рыбка.
</span><span>Нашу кошачку любіць уся сям'я.</span>
У поунач дзецi убачылi вожыка.
<span>Мінулась поўнач, заспяваў певень.З вокан і ад сцен ляцелі камякі рознай велічыні; ніхто туды і наблізіцца не адважваўся.Дзень быў нейкі хмарны, хвалі біліся аб бераг.На пагорках пасвіліся чароды, аратыя працавалі ў полі.Засвятіла сонейка, усё пасвятлела.Рана загоіцца, злое слова ніколі. </span>
