<span>Ляжыш гарачым раніцай у траве і назіраеш за іх неспакойнай жыццём. <span>Вось насоўваецца буйное белае з кучерявой махрамі, якое нагадвае чалавечы профіль. </span><span>Рука цягнецца да фотаапарата, але ў лічаныя секунды «профіль» распадаецца і перад вачыма ўжо нейкае падабенства контуру Чорнага мора. </span><span>Белыя баранчыкі месцяцца над гарызонтам, раз-пораз наскакивая адзін на аднаго і сляпіліся ў велізарнай слана, а слон, павісеўшы ў паветры нейкі час, пачынае вытанчаецца, вытанчаецца і ў рэшце рэшт знікае зусім. </span><span>Гарачы густы паветра пранізвае гудзенне чмялёў, небывала буйныя стракозы, якіх знізу можна прыняць за птушак, прачэрчвае ў ім дзіўныя, непрадказальныя лініі, прама ў майго асобы пампуецца кветка рамонак, залатой сердцевинкой раз-пораз кранаючы шчаку, быццам цалуючы. </span><span>І ўсё гэта летні крохкае хараство - на фоне аблокаў, як адзіны акорд гімна жыцця. </span><span>Пільна глядзіш у неба, расквечаны аблокамі, і пачынае здавацца, што яно не пустое, што вунь там, у прагалах паміж белым, хто-то ёсць. </span><span>Хтосьці прыкоўвае твой погляд, засмоктвае яго, як у варонку. </span><span>Хто? </span><span>Няма адказу. </span><span>Ды і ці патрэбны ён? </span>Аблокі працягваюць свой танец, высокая нота летняга дня набліжаецца да кульмінацыі, і карцінка аддрукоўваецца ў памяці, каб марознай снежнай зімой раз-пораз паўставаць перад вачыма так панадліва і обещающе.</span>