Паводле акадэмічнага правапісу асіміляцыйная мяккасць не вызначаецца на пісьме (згодна з мэтаю эканоміі месца), але вымаўленне захоўваецца:
Пясняр, але вымаўляецца [п'ас'н'а́р]
Святло, але [с'в'атл<span>о́</span>]
Цвёрды, але [ц'в'о́рды]
Цвярозы, але [ц'в'аро́зы]
Дзверы, але [дз'в'э́ры]
і г. д.
Аднак у класічным варыянце правапісу (тарашкевіцы), які афіцыйна праіснаваў да 1933-га году, асіміляцыйная мяккасць вызначалася, то-бок пісалася пясЬняр, цЬвёрды, цЬвярозы, дзЬверы і г. д.
Трэба яшчэ адзначыць слова цьмяны, якое пішацца з мяккім знакам абодвума правапісамі, бо паходзіць ад слова «цьма».
Снег - снежны - бясснежная.
Бяроза - бярозавая, бярозавы.
Восеньскі ранак надыходзіць павольна. Лежачы ў ложку, я назіраю, як у акне паступова разгараецца ранішні святло. Яно бледны і няяркае, не тое, што летам. Улетку сонечныя прамяні так і б'юць у акно. А тут не зразумееш, развіднела ўжо ці не.
Воблачна восеньскім раніцай. А яшчэ холадна. Калі апоўдні можа прыгрэць сонейка, то раніцай дакладна не памылішся з вызначэннем часу года. Восень з'яўляецца восень: яна сустракае сырасцю, золкасць, вятрамі.
Але сённяшнюю раніцу ціхі. Толькі лісце дрыжыць на дрэве за акном. Яно яшчэ зялёныя, але без яркага сонечнага святла здаецца бледным. Такога раніцы ўсе колеры на вуліцы становяцца няяркія. У гэтым ёсць сваё хараство, я разумею. Няма лішняй стракатасці, напрыклад. Але асабіста мне такое не вельмі падабаецца.
Пачынаеш цаніць хатні ўтульнасць і цёплае коўдру, з-пад якой не хочацца вылазіць. Мая мама любіць на выходных адлежацца ў ложку з самай раніцы, пад цёплым пледам. Не таму, што яна гультаяватая, а таму, што ёй так утульна. Такі вось восеньскі адпачынак для дарослых. Я, напрыклад, усё роўна ў ложку не ўтрымаюся! Мне хочацца на вуліцу пагуляць, пабегаць. А яна заварвае каву, дадае туды малако і ставіць ноўтбук на калені.
Але сёння пятніца - трэба ісці ў школу. Паветра на вуліцы холадна, чыстае і свежае. Яно бадзёрыць і дае сілы. За гэта я люблю восень. Хочацца прама ўдыхаць яе!
Над галавой крычаць чароды птушак, а наогул прырода маўчыць. Чутны толькі шум горада. Але я не маркочуся восеньскім раніцай. Я іду ў школу, а там мае сябры. У школе шумна і весела, пакуль, вядома, усё не займалі за парты.
З незабитага лиса шубы не шыюць. куляй патрапищ у аднаго. у дваих, а трапным словам - у тысячу. не за сваю справу не бярыся. не трэба ладзицьдзялянку. кали справа яшчэ не зроблена. Будзь спярша выслухачы, апасля апавядачым
Это лес в котором растут только сосны(их выды).
