Поезія «Самотній кедр на стромині» написана 1823. У вірші почуття самотності передано за допомогою символів. Природа замальовується у збірці ніжною, лагідною, спокійною – сентиментальною. Слово «сосна» німецькою мовою чоловічого роду. Леонід Первомайський перекладає його словом «Кедр». Сибірська сосна та сибірський кедр – одне й те саме дерево, тому така зміна видається можливою. Первомайський відзначає, що кедр самотній, говорить, що він дрімає. Описуючи пальму, передає і її сум («сумує в німій самотині»). Вірш побудований на антитезі північ – південь. Північ: Самотній кедр укритий кригою,снігом. Південь: Південна земля, спалена сонцем скала.
Не могу сказать точно - нет книги
Робинзон смог выжить на острове, потому что он был сильным, сообразительным и выносливым. Он не был избалован. За долгое время Робинзон научился создавать такие вещи, которые уже давно были изобретены. Он не терял надежды и спустя много лет возвратился домой.
Как смогла. В следующий раз пиши размер сочинения.
Удачи!
Мінулае вучыць нас, як жыць сёння" - Ян Баршчэўскі (cачыненне)
<span>Літаратурную дзейнасць Ян Баршчэўскі пачаў у Полацкай калегіі паэмамі "Пояс Венеры" і "Псіхея", вытрыманымі ў стылі польскага класіцызму. Твораў, напісаных на беларускай мове, захавалася мала. Гэта дыдактычныя вершы "Дзеванька" і "Тарэліца", а таксама паэма "Рабункі мужыкоў" ("Размова хлопаў"), прысвечаная падзеям 1812 г. Гэтыя творы прадуманы з боку кампазіцыі, ім не адмовіш у лірызме і пэўнай сатырычнай скіраванасці. Так, у вершы "Дзеванька" аўтар папракае маладую асобу за беспадстаўныя прэтэнзіі на панскасць, а ў вершы "Гарэліца" - п'яніцу за празмерную прыхільнасць да "зялёнага змія". Пад уплывам пісьменнікаў-рамантыкаў Я. Баршчэўскі пачаў апрацоўваць беларускія паданні, легенды, казкі, песні, прыказкі і прымаўкі, у выніку чаго была напісана "кніга сэрцаў і характараў людскіх" "Шляхціц Завальня, або Беларусь у фантастычных апавяданнях". У гэтым чатырохтомным зборы апавяданняў, які параўноўваюць з цыклам "Тысяча і адна ноч", пісьменнік абгрунтаваў думку пра самабытнасць, веліч і духоўнае багацце беларускага народа. Скразным вобразам, які аб'ядноўвае твор у адзінае мастацкае цэлае, з'яўляецца шляхціц Завальня. Ён гасцінна сустракае ўсіх падарожных, шчодра частуе іх, уважліва слухае жыццёвыя гісторыі і казкі, 3 такіх гісторый мы даведваемся пра багатага Карпа, рыбака Родзьку, пана Сівоху, сляпога Францішка, паляўнічага Сямёна і іншых герояў, якія аказваюцца ў самых розных і неверагодных жыццёвых сітуацыях, трапляюць пад уплыў чорных сіл, змагаюцца, перамагаюць, выратоўваюцца, гінуць.. . ("Пра чарнакніжніка і змяю, што вылупілася з яйка, знесенага пеўнем", "Карона вужа", "Зухаватыя ўчынкі", "Вогненныя духі"). Фантастычныя апавяданні Я. Баршчэўскага, адметныя і непаўторныя, звязаны з "духам і паэзіяй народа". Яны насычаны афарызмамі, трапнымі выслоўямі і параўнаннямі: "Хто вучыцца, той павінен пра ўсё ведаць"; "Помстаю не супакоіш пакуты"; "Чалавек без рэлігіі на ўсё гатовы"; "Якая карысць спрачацца з людзьмі, якія маюць абмежаваныя веды і пачуцці?"; "Перасаджваць дубы - найвялікшае няшчасце". У іх сцвярджаюцца вечныя ісціны чалавечага быцця: міласэрнасць, дабрыня, вернасць, уседаравальнасць, любоў да бліжняга і роднай зямлі. Праз сістэму выяўленчых сродкаў і на аснове багатых фальклорных матэрыялаў Я. Баршчэўскаму ўдалося стварыць сімвалічны і непаўторны вобраз Плачкі-Беларусі і яе пакутніцкага лёсу. </span>
Печорин с самого начала говорит о том, что устал от светской жизни, перепробовав в свое время все.
По Печорина мнению, именно общество сделало его эгоистичным, скрытным человеком. "Лучшие мои чувства, боясь насмешки я похоронил в глубине сердца: они там и умерли. Я говорил правду – мне не верили: я начал обманывать"
Печорин презирает светское общество. Он говорит о нем, как «сборище богатых и титулованных бездельников», которых интересуют только сплетни, карточные игры, интриги, погоня за деньгами и наградами. Он лишний среди этих людей.
Да, именно так. Гончаров в своем романе увлекся своим талантом "рисования".
Подчеркиваются черты большой лени и "голубиной" нежности Илюши Обломова, его мало интересует, то что происходит за пределами его квартиры, так скажем ему мало интересны вопросы "общественности". К некоторым своим гостям, кто заходит к нему в гости, он бесстрастен. Несмотря на свою лень, эгоизм, Илья Обломов остается человеком с большой душой, что символизирует настоящего русского человека.