<span><em><u>Главные герои произведения: "ПРИКЛЮЧЕНИЯ ГЕКЛЬБЕРРИ ФИННА</u></em>
</span><u>1) Гекльберри Финн </u>
<u>2) Финн-старший</u>
<u>3) мисс Уотсон</u>
<u>4) Том</u>
<u>5) Судья Тэтчер, </u>
<u>6) Вдова Дуглас </u>
<u>7) </u><span><u>Джим.
</u><em><u>Вроде бы все! Надеюсь, что помогла!</u></em></span>
В рассказе Ивана Сергеевича Тургенева «Муму» дворник Герасим самое
замечательной лицо из всей челяди. Это мужчина высокого роста, могучего
телосложения и глухонемой от рождения. В руках у него спорится любая
работа, потому что природа наделила его необычайной силой.
Барыня привезла Герасима из деревни к себе в город на службу. Ему купили одежду, сапоги и определили его дворником. Свою работу дворник Герасим исполнял очень усердно и аккуратно, любил во всём порядок. За эти качества его уважали и побаивались.
Барыня жаловала Герасима, как верного и сильного сторожа. Она держала многочисленную прислугу. Из всей прислуги прачка Татьяна полюбилась главному герою своим кротким и робким нравом. Встретив её, он радовался и старался угодить ей. Герасим охранял и оберегал Татьяну от насмешек и колких словечек.
По распоряжению барыни башмачника Капитона женили на прачке Татьяне. Конечно, это очень не понравилось Герасиму, он переживая, долго просидел в своей коморке. А потом подарил Татьяне красный, бумажный платок. И когда башмачника с прачкой отправили в деревню, Герасим пошел провожать их. В этом проявился его кроткий и добрый нрав.
На обратном пути Герасим нашел голодного и замерзшего щенка, которого по доброте своей забрал с собой. Он ухаживал за своей питомицей, как мать ухаживает за своим ребенком. Герасим назвал собаку Муму. Он очень сильно полюбил ее, а она ласкалась ко всем, но любила одного дворника.
Конечно, барыня даже не подозревала о существовании Муму. После одного неприятного случая она распорядилась, чтобы собачка больше не показывалась на дворе, слуга исполнил ее приказ и отнес ее на базар. В то время, когда Герасим не обнаружил в коморке и на дворе собаку, он очень сильно расстроился. Потом Муму вернулась к дворнику. Герасим стал очень осторожен, выгуливал собаку только по ночам и всячески старался скрыть ее от людских глаз. В конце концов про собаку все-таки узнали. От барыни последовал приказ убить щенка. Герасиму это было трудно сделать, но он решился.
На следующий день дворник пошел в харчевню, поел сам и накормил Муму. Он решил пойти к реке и утопить собаку. Конечно, Герасиму было очень жалко Муму, но он не мог не выполнить приказания барыни. После всего этого дворник Герасим возвратился в свою деревню и стал жить, как и прежде.
Мне очень нравится дворник Герасим, потому что он сильный, мужественный, старательный, трудолюбивый. Он любую работу стремится выполнить хорошо. Герасим добрый, старается защитить тех, кто слабее его. Он очень любит животных и с нежностью заботится о них. Вот за эти качества мне нравится Герасим из рассказа И. С . Тургенева «Муму».
<span>ітаратура з’яўляецца адным са сродкаў пазнання жыцця і, перш
за ўсё, чалавека. Каб болыы глыбока раскрыць характары, пісьменнікі
часта ідуць па шляху супастаўлення герояў. Такі прыём выкарыстаны Янкам
Купалам у паэме «Курган» пры абмалёўцы вобразаў гусляра і князя. У
параўнальным плане пададзены вобразы Сцёпкі і Аленкі ў аповесці «На
прасторах жыцця» Якуба Коласа. Гэтым прыёмам карыстаўся і У. Караткевіч
пры стварэнні вобразаў Пора-Леановіча і Горава ў апавяданні «Паром на
бурнай рацэ».
Абодвагероі — выпрабаваныя ў баях
ваенныя ў чыне каззітанаў, якія накіраваны з ротай салдат ахоўваць
адзіны паром, каб не аддаць яго ў рукі паўстанцам. У пачатку твора аўтар
зазначае, што аднаму з іх, Пора-Леановічу, «не вельмі верылі як
нашчадку сепаратысцкай фаміліі і ўраджэнцу Магілёва», таму «ў дапамогу
яму» паставілі Юрыя Горава, карэннага русака са старой маскоўскай
фаміліі, які быў паранены ў сутычцы з атрадам паўстанцаў пад Ракавам і
адасланы «ў тыл» на лячэнне. Сімпатыі чытача, здаецца, павінны быць на
баку Пора-Леановіча: чалавека, якому не давярае сам генерал урадавых
войск. Бо ці можна прыхільна ставіццаі да чалавека, роля якога —
шпіёніць? Але гэта толькі першае ўражанне. У. Караткевіч не навязвае нам
сваіх думак, а дае магчымасць разабрацца, хто ёсць хто?
Вось
мы бачым Горава, які ў думках апынуўся ў Маскве, успамінае сваю
старэнькую маці, каханую дзяўчыну Надзейку, марыць аб мірным жыцці. І
раптам — стрэл! Гэта страляў-забаўляўся з дуэльных пісталетаў
Пора-Леановіч. Горава ўразіў (каторы ўжо раз!) яго сухі прыгожы твар,
белыя валасы, бакенбарды і, галоўнае, страшнаватыя блакітныя вочы, у
якіх бачная была пагарда да ўсяго. І яшчэ рэзкі шрам паўз брыво і левую
скронь — адмеціна двубою. Многае можа сказаць пра героя яго партрэт.
Пора-Леановіча выдавалі вочы Аўтар далей скажа: «Яго нахабныя і страшныя
вочы гарэлі вясёлым шаленствам». І тут жа Гораў Дасць дакладную
характарыстыку Пора-Леановічу: «Чалавек, які сядзіць насупроць яго, —
страшны, вельмі небяспечны чалавек, драпежнік, у якога, пэўна, зусім
няма ў душы месца для так званых пакут сумлення». І вельмі хутка мы
ўпэўнімся ў гэтым.
Наступная ноч выдалася
«вераб’інай». Дождж паліў так, што, здавалася, паветра было менш, чым
вады. Вада прыбывала вельмі хутка, рака пайшла старыком. На перасцярогу
бывалага салдата Івана, які прапанаваў паставіць каравул на рацэ, каб не
здарылася бяды з прахожымі, Пора-Леановіч рэагуе іранічна: «Табе што да
таго? Няхай не суюцца ў ваду...» І калі Гораў хоча неяк абразуміць
Пора-Леановіча, гаворачы, што да свайго народа трэба адносіцца з
павагай, што людзі не вінаватыя, калі дрэнна робяць улады, той адказвае,
што народ — гэта быдла, якое па галаве трэба біць. І ваша, і наша, і
польскае, і ўсякае. Іншага яны не варты. Людзей не шкадуй. Ні жанчын, ні
дзяцей. Ідзі па трупах, і добра табе будзе.
І мы
пачынаем разумець, які жудасны чалавек гэты Пора-Леановіч. Для яго
галоўнае — стаць на той бок, які выйграе. А прысяга, закон гонару — гэта
не для яго. Яшчэ болып поўна раскрываюцца героі апавядання пры сустрэчы
з жанчынай, жонкай Грынкевіча, кіраўніка паўстанцаў, якая везла
памілаванне свайму мужу. Адзін (Пора-Леановіч) ведаў, што пакаранне
Грынкевіча будзе выканана гэтай ноччу, і наўмысна затрымліваў жанчыну.
Другі (Гораў), нічога не ведаючы, рызыкаваў сваім жыццём, каб
пераправіць жанчыну на другі бераг раз’юшанай ракі.
Менавіта
гэтая вераб’іная ноч паказала, якія розныя тыпы людзей увасабляюць
Пора-Леановіч і Гораў. Мы ўбачылі, што адзін з іх люта ненавідзеў
людзей, а другі ганарыўся сваім народам.
<span> Такія людзі, як капітан Пора-Леановіч, не павінны жыць на зямлі, — падкрэслівае аўтар, — і адмоўны герой гіне на дуэлі.</span></span>
Родился 1 сентября 1899 г. в Воронеже в семье слесаря железнодорожных мастерских Климентова (в 20-х гг. XX в. писатель сменил свою фамилию на фамилию Платонов).
Учился в церковно-приходской школе, затем в городском училище; в 15 лет начал трудиться, чтобы поддержать семью. Был подсобным рабочим, литейщиком, слесарем и др.
В 1918 г. Платонов поступил в Воронежский железнодорожный политехникум. В 1919 г. он участвовал в Гражданской войне в рядах Красной армии.
После окончания войны возвратился в Воронеж, стал студентом Политехнического института (окончил в 1926 г.).