Паэма «Новая зямля» — твор аб гістарычным лесе сялянства, аб яго дарогах да шчасця і волі. У паэме адлюстравана жыццё народа, яго побыт, псіхалогія, выяўлены мары і жаданні працоўных беларускай вёскі. Таму і называюць паэму энцыклапедыяй жыцця. Галоўнае ў «Новай зямлі» — пошукі зямлі і волі. Гэта аснова зместу.
Міхал, Антось, Ганна — тыповыя вобразы таго часу. Яны паказаны шчырымі, руплівымі працаўнікамі.
Міхал — звычайны ляснік, якога малазямелле прымусіла ісці на службу. Ён у поўнай залежнасці ад ляснічага. Ляснічы не лічыцца з ім, прымушае часта пераязджаць з месца на месца. Міхал не хоча зносіць здзекі, таму шукае выхад з цяжкага становішча. Ён вырашае купіць зямлю, «каб з панскіх выпутацца пут». У чым трагедыя Міхала? У тым, што ва ўмовах эксплуатацыі ён не знайшоў шчасця. Яго мара аб зямлі не збываецца. Ён памірае, так і не зведаўшы шчасця. У цэлым вобраз Міхала — гэта вобраз добрага, спагадлівага, працавітага чалавека; па натуры моцнага, здольнага пераносіць жыццёвыя нягоды, непахіснага.
Антось. Праз гэты вобраз аўтар раскрывае душу селяніна. У ім увасоблена таленавітасць і працоўная сіла народа. Гэты чалавек адораны ад прыроды; ён — адмысловы работнік, майстар на ўсе рукі, дбайны і акуратны гаспадар, любіць дзяцей.
Ганна — добрая, шчырая, руплівая гаспадыня, сумленная працаўніца. Усё яе жыццё — гэта клопат аб дабрабыце сям'і, аб выхаванні дзяцей. Яна верыць у розныя прыкметы.
У паэме аўтар шырока апісвае сялянскі побыт: «Раніца ў нядзельку», «За стал ом», «Падгляд пчол», «Каляды», «Дзядзька-кухар» і інш. Ежа ў сялянскай хаце — гэта цэлы абрад са строга ўстаноўленымі правіламі і парадкам. За сталом збіраліся абавязкова ўсе члены сям'і. Кожны займаў свае месца. У кут звычайна саджалі пачэснага госця. Малыя дзеці, якія яшчэ не ведалі парадку, елі асобна. За сталом жа сядзелі дарослыя, панавалі цішыня і парадак, адчувалася павага да ўсяго таго, што знаходзілася на стале, як здабытку цяжкай працы.
Как-то раз я задумался над стихотворением "Чужого горя не бывает...". А почему? А потому, что есть друзья, которые делятся своим горем или наооборот - делюсь я. И оно становится общим. "Чужое горе" могут обобщить только настоящие друзья, а не какие-то там знакомые. Допустим, у тебя умер кот или собака. Ты всем об этом рассказываешь, и друзья тебя понимают и успокаивают. Так же и со всем другим. "А если друг не утешает и не успокаивает?" - спросишь ты. А я тебе отвечу: "Это не настоящий друг, это просто знакомый". Вот я и доказал, почему не бывает чужого горя.
ну начнём с того что раньше люди делали комплименты что б сделать девушкам приятное,в данный момент люди льстят друг другу что б мыть его переспать и не более.Раньше царила любовь,все относились друг к другу с благородием,каждый увожал каждого,даже взять тех джентельменов,сейчас если парень ведёт себя как джентельмен то он якобы флиртует.Сейчас очень редко встретишь искренность,ведь с искренность приходит любовь а оттуда и взаимоотнашения.
<span>В
повести рассказывается о кузнеце Вакуле,который
был влюблен в Оксану.Но Оксана была гордой и поставила Вакуле
условие-чтобы он принес ей черевички императрицы Екатерины
великой.Вакула очень сильно ее любил,и пошел в Россию за черевичками.Он
сумел обдурить черта,когда тот вскочил ему на шею,он ловко ухватил его
за хвост и сам оседлал его,приказав везти его прямо во дворец к
Екатерине.Черт сначала отказывался но Вакула стал грозить ему крестом и
черт привез его к самой Екатерине.Там он смело и вежливо изложил цель
своего прибытия и Екатерина великая дала ему свои черевички. <span>В
это время в деревне пошли слухи,что Вакула от любви наложил на себя
руки.Оксана очень за него беспокоится,но увидев кузнеца живым,она так
радуется,что даже отказывается от черевичек.Вскоре они женятся.</span></span>